"Yürüyüş dünyaya açılmadır. İnsanı mutlu yaşam duyguları içinde yeniden oluşturur. Tam bir duyumsallık isteyen derin düşünmenin etkin bir biçimine sokar insanı."

Yürümeye Övgü

Yürümeye Övgü Bir yerden sonra yürümenin kendisine taşıyamayacağı kadar anlamlar yüklüyoruz sanki. Yürümek zamandan ve mekândan arınmaktır. Dünyaya açılmaktır. Soluk alışverişini duyumsamaktır. Özgürlük deneyimidir. Odur, budur, şudur. Yürümenin Felsefesi'ni okurken de aynı iç okşayan anlatılar vardı. Olmuş olanlara artık olacak olanların kıyafetini mi giydirsek? Kabul, yürümenin kendine içkin doğasında bütün bu tanımlamalar var. Hatta fazlası. Yine de onu diğer unsurlardan bağımsız ele alamayız. Yaşadığımız çağın bir adı var ve bu adlandırmanın dibinde insanı meşgul eden, tanımlayan, idare eden, koşturan, yoran, inciten, öldüren, yarım bırakan bir yığın saçak daha var. Öyle ha deyince dağa bayıra kendisini vuracak insanı bulmak nerede? Biraz da yürümeye soyluluk katan bir durum bu: her şeyden uzaklaşıp yurumek. İyi, güzel fakat giderek üretimin bir parçası olmaktan kendisine yabancılaşmış bireylerin yürümenin felsefesine nasıl bakması gerektiğine dair yetkin bir cevap yok. Sakallı Alman da kalem çürüttü bu meselede. Kabul, Neandertallerle işlevimiz ortak. Onlar da yürümenin yetkisine dayanarak yaşadı, bizler de yürürken bir an da olsa serbestiz. De, sınırları çitle örülü kentlerin, cepleri kimliklerle dolu ulusların, siyaseti Agoralardan çıkarıp meydanlara taşıyan liderlerin olduğu bu çağda yürümenin de yepyeni anlamlar kazandığını görmek zorundayız. Yoksa? Yoksası yok.

Reklam