Hocaların hocası diye anılan Unat Viyana'da 1921 de doğmuş. 101 kere maşallah.
Çok zor bir çocukluk geçirmiş. Yakınlık ve sevgi göstermeyen bir anne, baba ile iletişim ise nadiren. Varsıl bir ailenin dadıyla büyüyen çocuğu. Yatılı okullara gitmiş.
14 yaşında Türkiye'ye geliyor amcası ve ailesi tarafından pek de sıcak karşılanmıyor. Hatta yengesi neredeyse Külkedisi masalındaki anne gibi kendi kızlarını kayırıp Unat'a sığıntı muamelesi yapıyor.
Biliyoruz ki müthiş başarılara imza atmış, akademik kariyerinde çok önemli işler başarmış.
Hani diyoruz ya çocukluk iyi geçmezse, sevgi şefkat görmeden büyürse mutlu ve başarılı olması çok zor.
İşte, yetiskinliğimizin gelişiminde birçok bileşen etkili oluyor. Örneğin, rol model aldığı bir öğretmeni var. Ömür boyunca bağını koparmamış.
Nermin Hanımın kendini yalnız hissettiği zamanlar olmakla birlikte, ifadesine göre, iki mutlu evlilik yapmış, birçok samimi arkadaş edinmiş.
Kitap yalnızca bir yaşam öyküsü değil doğal olarak yaşadığı yılların tarihini de önümüze seriyor. Tanıklık ettiği bu tarihte, vatan ve demokrasi sevgisi ile hareket edenler olsa da bireysel çıkarlarına düşkün çoğunluğa karşı bazen kuvvetli, genelde cılız kalan girişimleri de öğreniyoruz.
İlgiyle, merakla, bravo diye diye gururla okudum. İyi ki okudum.
