Zengin Baba Yoksul Baba
Robert T. KiyosakiZengin Baba Yoksul Baba Gönderileri
Zengin Baba Yoksul Baba kitaplarını, Zengin Baba Yoksul Baba sözleri ve alıntılarını, Zengin Baba Yoksul Baba yazarlarını, Zengin Baba Yoksul Baba yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
“Evet, öyle demesini anlıyorum,” dedi zengin baba gülümseyerek. “Gelgeldim böyle önerilerin kaynağı gene korkudur.”
“Size göre babamın öyle demesinin nedeni korkması mı?”
“Evet. Para kazanamayacaksın, topluma giremeyeceksin diye ko kuyor. Yanlış anlama beni. Seni çok seviyor ve senin için en .yisini istiyor. Bu da korkusunu haklı kılıyor. Öğrenim ve iş bulmak önemlidir. Ancak korkunu yenmene yetmez. Dinle, senin okumana bunca önem vermesine yol açan korkuyla birkaç dolar kazanmak uğruna sabahları kalkıp işe gitmesine neden olan aynı korku.”
“Örneğin,” diye başladı zengin baba, “eğer parasız kalma korkusu kendini hissettirmeye başlarsa, korkuyu bastırmak için hemen koşup birkaç dolar kazanacak bir iş bulmak yerine, kişinin kendine şunu sorması gerekir: ‘İş bulmak uzun vadede en iyi çözüm müdür?’ Kanımca, bu sorunun yanıtı, ‘hayır.’ Hele bir de o kişinin yaşantısına bakarsanız. İş bulmak uzun vadeli bir soruna kısa vadeli çözüm bulmaktır.”
“Ama babam her zaman der İd: ‘Okulda kal, iyi notlar al, sağlam, güvenli bir iş bulasın.’” Kafam allak bullaktı, bu ses tonuma da yansıyordu.
“Demin dediklerimi kafanıza takmayın. Yıllar geçtikçe daha iyi kavrayacaksınız. Şimdilik duygularınızı gözleyin, tepki vermeyin. Çoğu kimse düşüncelerinin duygularından kaynaklandığım bilmez. Duygularınız sizin duygularınızda, ama kendi adınıza düşünmeyi de öğrenmelisiniz.”
Mcraklanmıştım. “Bana bir örnek verebilir misiniz?”
“Elbette,” dedi zengin baba. “Kişi, ‘İş bulmam gerek,’ dediğinde, bu, düşünceden çok duygudur. Parasız kalma korkusudur bu düşüncenin kaynağı.”
Mike, “Anlamadım,” dedi.
“Hayır,” dedi. “Bu da boşa zaman kaybı olur. İnsanı insan yapan duygularıdır. Bizi gerçek kılarlar. Duygu demek olan ‘cmosyon’ sözcüğünün anlamı mosyonda, yani hareketteki enerjidir. Duygularınızı sak'amayın, aklınızı ve duygularınızı kendi yararınız için kullanın, zararınıza değil.”
“O da ne?”
Zengin babanın anlattıklarını dinlerken, zihnimden kendi babanım hiç dilinden düşürmediği sözler geçiyordu: “Ben paraya önem vermem.” Sık söylerdi bunları. Bir de şunu yinelerdi durmadan: “İşimi sevdiğim için çalışıyorum.”
“Öyleyse ne yapmamız gerek?” diye sordum zengin babaya. “Korku ve hırstan kurtulana dek para kazanmadan mı çalışacağız?”
Bir işaret verirmişçesine, kasabanın kimsesizi oturduğumuz masanın yakınına geldi, dev çöp kutusunun başına gidip içini karıştırmaya başladı. Üçümüz birden ilgiyle onu izledik, oysa eskiden olsa hepimiz onu görmezden gelirdik herhalde.
Zengin baba cüzdanından bir dolar çıkararak ihtiyara uzattı. Parayı görür görmez bize doğru seğirten yalnız adam doları aldı, yerlere kadar eğilerek zengin babaya teşekkür etti ve sevinçle oradan uzaklaştı.
“Onun da yanımda çalışanların çoğundan pek farkı yok. ‘Benim parayla işim olmaz,’ diyen o kadar çok kimseyle karşılaştım. Yine de günde sekiz saat çalışmadan edemezler. Bu gerçeği reddetmektir. Eğer parayla işleri olmasaydı, çalışırlar mıydı? Bövlcleri parayı istifleyenlere göre daha da ruhsal hastalıklıdır.”
“Öyleyse, yoksullar daha mı mutlu?”
“Hayır, sanmam,” oldu zengin babanın yanıtı. “Parasız olmak da en az paraya bağlı olmak kadar ruhsal hastalıklıdır.”
“Zenginler de dahil. Doğrusunu istersen, pek çok zenginin zengin olmasının nedeni arzuları değil korkularıdır. Onlar paranın parasız kalma, yoksul olma korkusunu silip götüreceğini düşünürler, bundan dolayı da onca para istiflemelerinin sonucunda korkunun daha da beter olduğunu anlamaktan başka bir sonuca varamazlar. Şimdiki korkuları parayı kaybetmektir. Çok parası olup da çok çalışmayı sürdüren pek çok arkadaşım var. Milyonlara sahip, bugün yoksul oldukları günlerden daha çok korku duyan insanlar tanıyorum. Bütün paralarını kaybetme korkusu sarar içlerini. Zenginleştikçe korkuları da artar. Ruhlarının zayıf ve iradesiz parçası çığlık çığlığadır artık. Sahip oldukları kocaman evleri, arabaları, paranın onlar için satın aldığı lüks yaşantıyı kaybetmek istemezler. Paralarından olurlarsa, dostları ne der diye tasalanırlar. Çoğu duygusal açıdan umutsuzluğa düşer, nevroza girer, oysa dış görünüşte zengindirler, paraları vardır.”
“Hayır, çözmez. Bırak da öteki duyguyu da anlatayım, o da arzu. Kimi buna hırs der, ama ben arzu demeyi yeğlerim. Daha iyiyi, daha güzeli, daha eğlenceli ya da daha heyecanlıyı istemek gayet doğal. Dolayısıyla insanlar arzularına ulaşmak amacıyla para kazanmak için çalışırlar. Satın alabileceği keyfe ulaşmak adına daha çok para kazanmak isterler. Ne var ki paranın getirdiği keyif kısa ömürlüdür, çok geçmeden daha çok keyif, daha çok zevk, daha çok rahat, daha çok güvence için daha çok para isterler. Böylece daha çok çalışır, korku ve arzunun rahatsız ettiği ruhlarını parayla sakinleştirebile-ceklerini düşünürler. Ama para bunu yapamaz.”
“Zenginler bile mi?” diye Mike sordu.
Annem ve babam bize temel ihtiyaçlar sağlıyordu, yiyecek, barınak, giysi gibi. Ama bu kadardı işte. Babam şöyle derdi: “Bir şey istiyorsan, onun için çalışman gerekir.” Bizim de isteklerimiz vardı; gelgeldim, dokuz yaşındaki çocukların çalışabileceği pek iş yoktu.
“Peki, oğlum,” diye tane tane konuşmaya koyuldu. “Eğer zengin olmak istiyorsan, nasıl para kazanacağını öğrenmelisin.”
“Nasıl para kazanacağım?” diye sordum.
“İşte, kafanı kullan oğlum,” dedi gülümseyerek. Bunun anlamı, “Bütün söyleyeceğim bu” ya da “Yanıtını ben de bilmiyorum, beni mahcup duruma düşürme” oluyordu.
“Evet, öyle dediler,” diye yanıt verirken ses tonum acıklı çıkmıştı.
Babam sessizce başını salladı, gözlüğünü burnunun kemerine doğru itti, sonra yeniden gazetesine döndü. Yanıt versin diye orada öylece dikilerek bekledim.
“Baba, nasıl zengin olunur, bana anlatabilir misin?”
Babam elindeki akşam baskısı gazeteyi indirdi. “Neden zengin olmak istiyorsun, evlat?”
“Çünkü bugün Jimmy’nin annesi yeni Cadillac arabalarıyla geldi, hafta sonu tatilini sahildeki evlerinde geçireceklermiş. Üç arkadaşını yanlarında götürdüler, ama Mike’la beni davet etmediler. ‘Yoksul çocuklar’ olduğumuz için bizi davet etmediklerini söylediler.”
Yoksul babam, “Benim parayla işim olmaz!” ya da “Paranın ne önemi var?” derken, zengin babam şunu hep tekrarlardı: “Para güç demektir.”
Örneğin, yoksul babam her zaman, “Asla zengin olmayacağım,” derdi. Zaten bu öngörüsü de gerçekleşti. Zengin babamsa kendini zenginlerden sayardı. “Ben zengin bir adamım, zengin kimseler böyle yapmaz,” gibi sözler ederdi. İflas edip de meteliksiz kaldıktan sonra bile, kendini zengin diye görmekten vazgeçmemişti. “Yoksul olmakla iflas etmiş olmak arasında fark var,” diye savunurdu kendini, “iflas geçicidir, yoksulluk sonsuz.”