Daha aralarına yeni girmiştim ki, Ehlibeyt Şiası’na alay edici hareket ve işaretler yaparak küfür etmeye başladılar. Gayeleri metanetimi sarsıp beni tahrik etmekti. Zira benim insanları Ehlibeyt mektebine davet eden bir kitap yazdığımı biliyorlardı. Maksatlarını anlamıştım. Ama yine de sinirlerime hakim olup onlara gülümseyerek: “Ben sizin misafirinizim, beni davet eden de sizsiniz. Davetinizi kabul ederek size geldim. Yoksa bana sövüp küfretmek için mi beni davet ettiniz? İslam’ın size öğrettiği üstün ahlak bu mudur?!“ dedim.
Bana tam bir küstahlıkla cevap verip hayatımda bir gün dahi Müslüman olmadığımı, çünkü Şii olduğumu, Şia’nın da İslam ile hiçbir alakasının olmadığını iddia ederek buna yemin bile ettiler.
Onlara bakarak dedim ki: “Kardeşlerim, Rabbimiz bir, Peygamberimiz bir, Kitab’ımız bir, kıblemiz de birdir. Şiiler de Allah’ın birliğine iman eder, Peygamber ve Ehlibeyt’ine uyarak İslam’ın şartlarını uygularlar. Namaz kılar, zekat verir ve Allah’ın evini haccederler. Onları küfürle itham etmeyi nasıl caiz görebiliyorsunuz?!“
