Yaşam...
“Yaşamın güzel olması gerektiğini kim söylüyor.” Bunu bir soru gibi söylemiyor, konuşurken bana bakmıyor.
“Güzel olması gerekmiyor mu?” diye sorarken benimle konuşuyor olmasının şaşkınlığını üzerimden atmış değilim daha.
“Hayır,” diyor Aage B. “Yaşam zor olmalı.”
“İyi ama niye?” diye soruyorum.
“Öyle işte,” diyor Aage B.
“Ya,” diyorum ve susuyorum.
Çünkü yaşamımın güzel olduğu kesin olmasa da zorlu olduğu çok açıktı. Belki de elinden gelenin en iyisini yapmak yeterince iyiydi, belki en azından iyi olmuştur.
Giderek azalıyorum. Bunun sonu nereye varacak?
Norveçli yazar Kjersti Skomsvold'ın yaşlılık ve yalnızlık üzerine kaleme aldığı roman Norveç’te yayımlandığı yıl ödül almış. Her ne kadar melenkolik ve insanın içine işleyen satırlarla dolu olsa da okunması keyifliydi.
"Yeryüzünde yaşadığın her mutlu an kederle ödenmek zorundadır."
"Bir insandan nefret ettiğimizde onda kendi içimizde gömülü bir şeyden nefret ederiz. Bizim içimizde olmayan bir şey bizi rahatsız etmez.”
"Her şeyin kendi zamanı vardır," dedi rahip, "gökyüzünün altında olan her şey zamanı gelince olur: Doğmanın bir zamanı vardır, ölmenin bir zamanı, bitki dikmenin, bitkileri sökmenin ... "
Sayfa 127Kitabı okudu
"İyi ama korkmuyor musunuz?" diye soruyorum.
"Ölümden korktuğumdan daha fazla, yaşamaktan korkuyorum."
Sayfa 121Kitabı okudu
"Konu ölümse bir yumurta kadar hazırım."
Sayfa 121Kitabı okudu