“Ömür kısa bir sermayedir. Eninde sonunda tükenir, kelebek de olsan, koca bir çınar da ..”
... ~...
Edirne
“Nereden bilirmiş onlar Edirne’yi. Bizi trenle bırakmışlardı oraya. Buranın kavruk çocukları, Edirne’yi hem de Çingeneleri ne bilir. Bir güzel şehirdi ki Edirne şehri. Naciye, “Edirne böyleyse anacığım,” demişti, “İstanbul kim bilir nasıldır?” Apaydınlık camileri vardı. Meriç Nehri derler o koca suyun sesi nerede olsak duyulurdu. Bahardı biz Edirne’ye girdiğimizde. Meriç Nehri coştukça coşardı. Bir çınar ağaçları vardı orada, bakmakla bitmez. Vatan toprağıydı işte, gelmiş kavuşmuştuk. O Edirne şehrini gördüğümde, gitmem diye direnmelerimi unutmuştum. Orada her şeye, ağaçlara, sulara, insanlara yer vardı. Hele Edirne’nin o taş köprüsü yok muydu. Apak mermerden, orta yerinde padişah oturma yeri. Şaşmıştık ona. Güneş her yanlarından giriveriyordu. “Ne cana can katarak yapmışlar bu Edirne şehrini,” demiştim. Kapalıçarşısını gezdiğimizde yabancı yabancı, el el, kimse bize demedi neredensiniz diye. Oralara yakışmıştık biz. Oranın insanıydık sanki.”
Sayfa 114Kitabı okudu
“Koca bir çınar gibiyim, az da olsa yaşım
Kopmaz köklerim var hayatın yüreğinde…”
Sayfa 57Kitabı okudu
Dev gibi koca bir çınar ağacının bile bir zamanlar küçücük olan bir tohumdan büyüyüp boy attığını hiçbir zaman unutmayalım. İşte bizim zararsız sandığımız bu küçücük olumsuzlukları düşünür ve konuşmalarımızda onlara sık sık yer verirsek, ileride bizi kendi ağırlığıyla ezecek olan dev gibi olumsuzlukların doğmasının zeminini kendimiz hazırlarız.
Sayfa 121 - Sistem Yayıncılık, 1997Kitabı okudu
Yaprağı toprakta bir koca çınar:
rüzgârdan ağıtlar yakar.
Elveda değil diye düşünür baharda terk-i diyarı,
Dönüp dönüp yaralı dalına bakar.
Canım Babam
Hiç gitmeyecek sandığım Canım Babam...!
Aşure kasesi gibi çeşit çeşit hastalığın yuvalandığı, evimizin direği,
gölgesinde serinlediğimiz koca çınar gövdeni içime mıhlayıp,
Gittin ya...
Çooooook canım yandı
Gidişinle birlikte, kayan yıldızlar mezarlığına, içimden bir Dünya kaydı
Ve Güneş’in girdiği pencerem kapandı
Sayfa 433
İnsanlar tükenir kelebeğim. Sararmış çınar yaprakları gibi dökülürler ağaçlardan tek tek. İnsanlar koca adamlar gibi konuşan küçük çocuklardır aslında. Gözlerine okyanus doldururlar. Ceplerine gökyüzü. İnsanlar kafalarındaki kurtlar tarafından sinsice kemirilirler kelebeğim. İnsanlar en çok kendi soruları tarafından vurulurlar..
Sayfa 114Kitabı okudu
Korkarım, toprağımız topraksız kalacak
Korkarım, koca çınar yapraksız kalacak
Korkarım, tebdil edecekler ay-yıldızı
Korkarım, tüm direkler bayraksız kalacak..
Sayfa 210Kitabı okudu
Nerde bir çınar görsem selam veriyorum
"Merhaba hemşerim merhaba
Koca Nazım'ın sevdiği sen miydin acaba?"
Sayfa 52 - Varna'da Yeşille Mavi
