İnsan fiziken bir kez doğar, peki ya ruhen?
İnsanın sevdikleri tüm eşyalarıyla birlikte ölmeli.
Acısı dünyaya ve kendine karşı
kör bir Öfkeye dönüştü;
Aşk yüzünden olmayan bir intiharla karşı karşıyayız.
Ölüm korkusu değildi bu.
Hayır: Korku yıllardır içindeydi, onunla birlikte yaşıyordu;
Başkalarının acılarına katlanmak, kendi
acılarına katlanmaktan daha kolay geliyordu.
Aşk yüzünden delirenler hiç eksik olmaz burada; günün birinde size bu fırsatı verecek bir aşk delisi nasıl olsa çıkar.
"Kendimi bildim bileli kentlerde insanlar kurşunla değil, kararnamelerle öldürülüyorlar."
Sayfa 101Kitabı okuyor
Unutmamak için bir hücrenin duvarlarına her gün bir çizgi çekmek zorunda kalmamıştı; çünkü tek bir gün bile geçmemişti ki onu anımsatan bir şey olmasın.
Sayfa 75Kitabı okuyor
Acının ağırlığı altında ezilmiş, Tanrı'dan hemen o gece uykusunda ona ölümü göndermesini diledi.
Sayfa 74Kitabı okuyor
"insanın sevdikleri tüm eşyalarıyla birlikte ölmeli."
Sayfa 74Kitabı okuyor
"sana sonsuz bağlılık ve bitmeyen aşk andımı bir kez daha dile getirmek için yarım yüzyıl bekledim bu anı."
Sayfa 73Kitabı okuyor
... ruhunun derinliklerinde, bu dünyada hiç kimsenin kimseyi onun kadar sessizce sevmediğine inanıyordu.
Sayfa 71Kitabı okuyor
Karşılıklı kuşkulara karşın, onu ne denli sevdiğini bilmeden göçüp gitmemesi için ona bir ancık daha olsun bağışlamasını dilemişti Tanrı'dan; birbirlerine söyleyemedikleri her şeyi söylemek, geçmişte yaptıkları kötü şeyleri yeniden daha iyi yapmak için onunla birlikte sürdüğü yaşama yeni baştan başlamak için dayanılmaz bir istek duyduğu içinde.
Sayfa 69Kitabı okuyor