İnsanlar, binlerce yıldır, yasalar ve ağır işlerin olmadığı bir toplumda kardeşçe yaşadıkları bir yeryüzü cenneti düşlemişlerdi.
Düşünmek, düşünmek, bir saniyecik bile kalmış olsa düşünmek tek umuttur.
Duyguları sahiciydi ve dış etkenlerle değiştirilmesi olanaksızdı.
Ama sizin dünya dediğiniz yer bu evrende küçücük bir nokta. İnsanoğlu da minicik, umarsız!
Bazı şeyler geri gelmiyordu, insan bir daha geriye dönemiyordu. İnsanın içinde bir şeyler ölüyor, yanıp kül oluyordu.
Belki de, deli dedikleri tek kişilik bir azınlıktı.
Hiyerarşik toplumun varlığı, uzun sürede ancak yoksulluk ve cehalete yaslanarak sürebilirdi.
Kafası sloganlardan başka bir şey almazdı; her türlü ahmaklığa inanabilirdi, yeter ki Parti tarafından söylensin.
O kadar zeki olmalarına karşın, insanın aklından geçenleri okumanın sırrını çözmeyi becerememislerdi.