Rûhum çiçek açıp meyve vermeyi bekleyen bir dal ise; her biri vaktini bekleyen ve köklerinin olduğu yere doğru saçılacak olan birer gübre torbasıdır okunmayı bekleyen kitaplar.
Hiç bitmeyen tartışmalar, mücadeleler…
Kavga, gürültü, kaos, ayrılık, bir olamama, sıkışma, darlaşma ve darlanma, hakaret, tekelcilik/fertçilik, laf mücadelesi ile galip gelme çabası, münakaşa ve mücadeleden haz duyma…
İhyâ ile ifrâdı ayıramama…
Dolayısıyla mütemadiyen ayrışma…
Kırılmayan kalp bırakmama…
Soğutma ve soğutulmada payı olma…
Vesaire, vesaire…
Şu zaman diliminde olup da nefes alıp vermekte olan, “İnsanlara hakikati (onların anlayabileceği şekilde), iknâ edici sebepler ve deliller sunacak, onlarla sevgi dili ile konuşarak meseleleri izah edeceğim.” diyebilecek kaç insan kalmıştır acaba?
Nerede Mevlânâ ve Yûnus Emre gibi hazretlerin toplumunda sevgi ve muhabbetin izleri?
Âfetten geriye kalan bir fotoğraf diye bakıp bakıp üzülüyorduk. Onu bile teyit etmek gerekiyor artık. Başka yerden fotoğraf alıp yapıştırmaya ne lüzum var? Hangi psikolojiyle, hangi akıl ile yapılabiliyor bu böyle bir zamanda, anlam veremiyorum.
Bu ne biçim dârıdünya
Önü, sonu belli değil
Belki bir düş, belki rüya
Gerçek yanı belli değil
Kâh gelmişiz kâh gitmişiz
Kâh varmışız kâh yitmişiz
Boşa itibar etmişiz
Bu şehrin bana sitemi…
“Kaç kere çağırdım seni öteden
Turnalar uçurdum gittiğin yere
Bin parça eyledin kalbimi neden
Ruhum bir başına düştü göklere
Bana tebessümle bakıyor kabir
Şimdi gülsen de bir, gülmesen de bir”
11 yıldır görmeyi hayâl ettiğim, Haritalar’a girip etrafını dönüp dolaştığım eski kaldığımız evimizi ve şu âna kadarki dördüncü şehrim olan ve sadece üç yılda insanlarına bağlandığım cânım Adıyaman’ı gezip görebilmeye dair hayâllerimin de fayı kırıldı. Şimdi iki satır yankılanıyor parçalanmış, arasında nefesin tükendiği ve kalp atışlarının kesildiği duvarların arasından:
“Yıkıldı yolunu bekleyen şehir,
Şimdi gelsen de bir gelmesen de.”
Namazı geçirmiştim aslında, arkadaşım kıldığını söyledi, üzüldüm uykuya yenik düştüm diye. Saate baktığımda tam 07.33’ü gösteriyordu. Yeniden yatıverdim o üzüntüyle.
Sonra bir ses geldi. Arkadaş dedi ki 15 dakika kaldı, haydi yavaştan kalkalım. Meğer rüya görmüşüm. Meğer kaçırmamışım, geçmemiş vakit ve geçirmemişim. ☺️ Çok şükür Elhamdülillâh
İçim kıpır kıpır, beklemekteyim.
Sert soğukta gelen nice muştular…
Göğün sisli yüzü, gözlemekteyim.
Kimi ocakta, Kimi şubatta
Güneşi bekleyen nice kavuştular.