a
Anlatı
4 member · 2 new postOtopsim
Fournier, öldükten sonra kadavra olarak bilimin hizmetine sunulmak istiyordu. Bu isteğini, bu kitabında, kadavra olduğunda olacakları hayal gücüne dayanarak anlatıyor. Otopsi masasında kesilip biçilirken hayatını da masaya yatırıyor. Hayattayken peşini bırakmayan yalnızlığını, otopsi masasında onu inceleyen Egoine ile bağ kurmaya çalışarak gideriyor.
Fournier bu kitabında biraz tekrara düşmüş...diğer kitaplarında anlattıkları yer yer bu kitabında da var. Fournier anlatıları içerisinde en sonda kalır diyebilirim.
İnsanlar Eşyaları İle Birlikte Ölmeli
Fournier, 40 yıl evli kaldığı ikinci eşi Sylvie'nin ölümü üzerine hissettiklerini anlatıyor. Bir vedalaşma daha doğrusu vedalaşamama kitabı...
Babasının sorumsuzlarından, zihinsel ve fiziksel engelli olan iki çocuğunun yaşam zorluklarından, ilk eşinin onu boşamasından sonra tanıştığı Sylvie ile hayatında ikinci bir bahar dönemi başlamıştır. Fournier'in eksik taraflarını tamamlayan Sylvie'nin ölümüyle de Fournier yarım bir insana dönüşmüştür.
"Sevdiğimiz insanlar bütün eşyaları ile birlikte ölmeli."
Fournier eşinden önce ölmek istiyordu. Ama eşi ondan önce gitti. Evdeki, çevredeki, kalbindeki ve beynindeki herşey eşini hatırlatıyor. Eşinin faturaları, abonelikleri, yazmış olduğu kitabı, bahçede ektiği güller ve bitkiler, Sylvie'nin ölümünün, yazar tarafından kabullenilmesine izin vermiyor. Anıları her daim yanında.
"İhtiyarlamak bir ihtiyarın yaptığı değil, maruz kaldığı şeydir."
Fournier, 60 yaşında hissettiği ihtiyarlığın iyi ve kötü yanlarını kendine özgü mizahi bir dille anlatıyor. Gençlere ve yaşıtı ihtiyar delikanlılara cesur öğütlerini de ekliyor.
Kitapları arasında en kalını gibi gözüksede en ince olanı diyebiliriz. 220 sayfalık kitabın sadece sağ tarafını, çoğunlukla da sayfayı doldurmadan yazmış ve 34 sayfası da tek cümlelik sayfalar... Kitabın tümü yaklaşık 50 sayfa olur...Kitap okumaya yeni başlayanlar, kitaba odaklanamayanlar için iyi bir başlangıç ve motivasyon kitabı olacaktır..
Son Siyah Saçım ve İhtiyar Delikanlılara Bazı ÖğütlerJean-Louis Fournier · Yapı Kredi · 20121,115 okunma
Nereye Gidiyoruz Baba?
Fournier bu kitabında fiziksel ve zihinsel engelli iki oğlu, Mathieu ve Thomas'ı anlatmaktadır. Engelli çocuk sahibi bir baba olarak psikolojik ve sosyolojik olarak yaşadığı zorlukları mizahı da ekleyerek okuyucuya aktarıyor. Kitabın bazı cümlelerinde, farklı iki zıt duyguyu yazar yaşıyor ve okuyucuya da yaşatıyor. Buna Fournier farkı diyebilirim.
Şimdiye kadar yazılmış, engelli bireyi anlatan kitaplardan çok farklı olduğunu düşünüyorum. Engelli sahibi ebeveynin hislerini, çekinmeden, dürüstçe dile getiriyor. Rutin hale gelmiş bazı davranışlarımızla bazı insanları yaraladığımızın farkında olmadığımızı bize farkettiriyor.
Okuma listesine eklenmesi gereken bir kitap...
Kuzeyli Annem
Fournier, her zamanki samimi, duygusal ve yeri geldiğinde muzipliğiyle bu seferde, annesini anlatıyor. Anlatının baş kısımlarında, kitabın sol tarafını annesinin bir fotoğrafını anlatarak resmediyor. Sağ tarafına ise annesinden hatırladığı bir anısını tek sayfalık olacak şekilde anlatıyor. Kitabın sonlarına doğru ise aralarda torunların ağzından birkaç cümlelik yazılarına yer vermiş.
Annesi Marie, Fransızca öğretmeni, sanata, resime, müziğe, tiyatro ve sinemaya önem veren bir kadın. Yaşam dolu iken genç yaşlarında alkol bağımlısı bir doktor ile evlenmesi hayatının dönüm noktası olur. Zorlu ve çetin günler onun için başlar.
Annesinin aileyi birarada tutabilmek için vermiş olduğu hayat mücadelesini kitapta şu şekilde ifade eder:
"Annemizin hiçbir zaman şoförü olmadı. Her zaman direksiyonda oldu. Kendi hayatını da, başkalarının hayatını da o yönetti. Kocasına asla bel bağlamadı, adam sorumsuzdu. Yol boyunca direksiyonu tutan annemdi hep.
Dikkatli sürdü. Dikkatli olmak zorundaydı, arkada 4 çocuk, bagajda horuldayan bir koca vardı.
Bizi sakin limanlara ulaştırdı."
Asla Kimseyi Öldürmedi Benim Babam
Jean Louis Fournier, babasıyla olan anılarını birer sayfa halinde anlatmış. Babası çok iyi bir doktor olmasına ve hastaları tarafından sevilmesine rağmen, iyi bir eş ve iyi bir baba olma konusunda sınıfta kaldığını belirtebilirim.
Fournier'in en trajik anları bile komediye vurmaya çalışan bir anlatım şekli vardır. Burada da gülümseten sahneleri var ama onun altında bile çocuk kırgınlığını hissedebiliyorsunuz. Babasına çok kızdığım yerler oldu...varlık içerisinde ailesine yokluk yaşattığı için, eşini zor durumlara düşürdüğü için, çocuklarını okul ortamlarında bile babasının sarhoşluklarıyla alay edilme durumlarına düşürdüğü için, elindekilerin kıymetini bilmeyip hem kendini hem de ailesine zorluklar çıkardığı için ben kızıyorum..Fournier herşeye rağmen babasına kızgın olmadığını belirtiyor, ama hâlâ kırgın ki kitabın başında "Bu kitabı anneme ithaf ediyorum." yazıyor.
