Okuduğum kitabın filmini izlemeyi , okurken kafamda oluşturduğum karakterlere ve emeğime ihanet gibi görüyorum.
Hepimizin dilinin ucunda söylenmemiş, söylenmek isteyen, söylense ne olurdu'lar vardır elbet. Bunun ağırlığını ruha yüklemek , işin kolayına kaçmak bir nev'i.
Gözyaşlarıyla kamufle ettiğimiz, ettiğimizi sandığımız ama edemediklerimizi biriktiririz hep yüreğimizin en ücra köşesinde.
Özgür kaldıklarında kendimizi savunmasız sayacak ,direnci kırılmış hayal ürünlerimizi geceye üfleriz sigara dumanıyla.
Çocukken ne kolaydı bir çırpıda söylemek herşeyi. Büyüdükçe prangalara takılır kelimeler ve onların ailesi cümleler.
Hangisi daha iyi seçmek güç. Seçilmiş esaret mi, doludizgin özgürlük mü.
Set çekmek her duygunun kırmızı çizgisinin sınırına, taşmasınlar , kalsınlar o çizginin gerisinde. Evet güvendeyiz böylece ya da öyleyiz sanrılarıyla kendimizi kandırmanın ikiyüzlülüğünde.
Neyse vakit rüyaların tenhalığına düşme zamanı. Sakinleşmek, dinginleşmek de hayata karşı bir savunma şekli belki hülyaların. Hadi bakalım iyi dinlen'meler...
Kendimi sorguluyorum..
Karşımdakilere baktım. Bayağı bildiğin hayallerimi yaşıyorlar. Acaba başkasında da var mıdır bu durum? Sen kur onlar yaşasın hep böyle olmuştur. Sonra düşündüm, kendi halime baktım ben de başkasının hayallerini yaşıyorum. Şükrettim. Yani demem o ki dengeye gelmek çok önemli. Odaklandığın yer önemli.