Duygularımın aniden yok oluşu, sanırım kişisel olarak geliştirdiğim bir tür savunma mekanizması. Bu şekilde, hayatta kalmaya devam edebiliyorum. Bir yanım diğer insanlarla kaynaşıp, ilişkiye girip hayatın rutin akışına devam ederken, diğer yanım, seyircilerden uzak bir şekilde gizli gizli kendi cehennemini yaşıyor.