ELLEŞMEYİ AKLAYALIM
İnsan olmak için doğduğumuz andan itibaren dokunulmaya muhtacız. Şöyle ki, daha annemizin karnında ilk var olmaya başlarken dahi bize temas eden bir dış dünya var sonrasında doğum gerçekleşirken de bu süreç devam ediyor doğum anı bir nevi dokunulma anı hatta bize temasın şekil değişikliği eşiği. Doğduktan sonra da dünyanın temasına muhatap
Parmaklarımın ucunu parçalasam canice,
kanla birlikte tüm acılarım, duygularım,
zihnimin durdurulamayan düşünceleri
sekinet içinde bir akışla akıp gider mi,
son damla da düşünce
içim rahata kavuşup durulur mu ?
Akış bir anda bitmemeli öyle
asırlar sürmeli
yoksa içim soğumaz
nasıl yavaş yavaş biriktiyse içimde bu rahatsızlık
öyle zorla öyle insanı delirtecek kadar yavaş akmalı.