İftar, gökteki kış mehtabının tam ortasına kurulmuş bir gözyaşı sofrasıydı.
Rabbin taksimatına hürmetin, baş eğmenin rahat gidişatına bıraktı ruhunu.
Kapattım kalbimin son kapısını
Dokunun; boşlukta bir taş gibiyim
Hafızası ölü nakkaş gibiyim
seni denizlerin bittiği yerde
seni ufukların gittiği yerde
beklediğim her dakikam sararmış
güzün ötesinde gözlerin varmış
tükenmiş gecenin utancı meğer
"hû" çekip seherde ölmeye değer
sen hiç göğsünden vurulan kuşun
düşerken kanıyla yarıştığını
gördün mü ikindi vakitlerinde
tipiye tutulan bir küheylanın
titredin mi kapanan gözlerinde bir akşam
... Senden korkutuldum, sana saklandım.."
Ah kelam, neleri yüklenirsin de neleri kalplere götürürsün. Kalbi kalbe değdirirsin.
Hâl'den Hâl'e..
"İnsanları soymakta, yol kesmekte sen bizim reisimizdin. Şimdi de tövbe etmekte reisimiz oldun."
İnsan onunla tanıştığı anda, onu sanki baştan beri tanıyormuş gibi oluyor.
Başlangıçta protesto sandığı direncinin, şimdi gülünç bir korkaklık olduğunu kabul ediyor.