Biliyor musun,
Hiç pişman değilim seni sevdiğime.
Varsın her gece,
Her gündüz,
Her Salı,
Her arife gününde,
Her bayram sabahında,
Her zemheride,
Her cemre düştüğünde,
Yağan her yağmurda,
Esen her deli rüzgarda,
Güneş batıdan doğup,
Doğudan battığında,
Yaksın canımı,
Sızlatsın içimi sensizlik.
Ben seni candan öte can bildim,
Ömrüme ömür bildim.
Ne yapar bana sensizlik,
Sen beni bilmesen de...
Kara düşen kan damlası,
Bozkırda yılkı atları,
Saçlarına değen seher yeli,
Bir de iki dudağının arasında canım...
Her şeyde bir parça sen,
Beni tepeden tırnağa senden ibaret kıldı,
Sana dair ne varsa...
Nefes almaya bu kadar az talip olduğum bir zaman dilimi hiç olmamıştı. Hiç yaşamamıştım daha önce böylesi hengameler silsilesi.
"Yaşadığın ömürden keyif almadığın sürece, ölsen ne, kalsan ne..." deyişinin vücut bulmuş haliyim. Damarımda dolaşanın kan olmadığını sadece bilmekle kalmıyorum artık, hissediyorum ve yaşıyorum.
Bir köşeye atılıp unutulmuş bir kitabım şimdi. Sayfaları gibi sararıyor benzim. Dönülmeyecek o yolculuğa dünden çok daha hazırım.
Uğurlamaya gelecek mi acaba?..
Acımaktı payımıza düşen. Bizde heybemize umut koyduk yola düştük. Vuslatın kan kızıllıklarına...
Hem ruhum delik deşik, hem bedenim.
İçimde kurulmuş bir cenaze alayı,
Salası veriliyor yaşanamamış günlerin...
Özledikçe daha çok seviyorum seni,
Sevdikçe daha çok özlüyorum.
Uykularım bölünüyor bir gece vakti,
Seni düşünüyorum.
Düşlerimde dolaşıyorum gözümü yumduğum zaman,
Seni arıyorum.
Arayışlarım oluyorsun her seher vakti.
Ölmek beş harf,
Özlemek yedi.
Özlemek ölmekten daha zor geliyor belki.
Ölmeyi yeğliyor insan özlemek yerine.
Öldüğünde bitiyor her şey bir anda,
Özlediğinde her gün yeniden başlıyor nasılsa.
Özlemek ölmekten iki harf fazla,
Bu yüzden ölmeyi yeğliyor insan,
Eğer ki özlemek mecbursa.