Şimdi üzerime yüklenmiş hadsiz avuntuların hikayesini yazıyorum sarı saman kağıtlarına. Anlamak zor, söylemek namümkün olsa da; Bugünden daha yorgun, yarından daha yalnızım...
Yine sensizim. Yine sana sarılmadığım için uyuyamadığım o gecenin koynuna girdim. Uyanırım umudunu astım port mantoya. Dışarda çığlık çığlığa esen bir rüzgar, içimde alev alev yanan, buz bir gibi bir kor var. Aklıma düşen yeşil gözlerine sığındım umarsızca. Olur ya, göremezsem eğer sabahı, vasiyetimdir. Ardımdan akıtacağın göz yaşlarında yıkasınlar bedenimi. Sonra da kirpiklerinin gölgesine gömsünler beni.
Uykunun cana battığ o yerdeyim.
Öyle bir çıkmaz sokak,
Öyle bir köşe başı vurgun yerim.
Laf anlamaz hasretlere direnip
Söz dinlemez dizelerle baş kaldırdım.
İsyanım bimecal zorluyor sevdaları.
Bitmeyen yorgunluklarsa yüklü omzumda,
Ben hala seni bekliyorum.
En çokta sana kurarken güzelleşiyordum bu cümleyi.
Aklımdasın kadın, hatta çok daha fazlası.
Gel gör ki cümle kurdukça hatırlamıyorum seni. Her hatırladığımda cümle kuruyorum. O yüzden her gün sayfalarca yazıyorum.
Vardı bir sebebi elbet uykusuz her gecenin. Her sabah güneşin doğacağına inandıran sebep gibi...
Şimdi sana yazılan şiirlerde küs bana.
Çok sevdiğin o papatyaların boynu bükük,
Eskisi kadar güzel doğmuyor güneş.
Kuşların cıvıltısı içime işlemiyor artık nedense. Sokakta oynayan çocukların bile tadı yok sen olmadığında. Gittiğin yerlerde sen mutlusun belki ama, bıraktığın yerde bir hüzün denizindeyim ben. Ve boğulmak üzereyim, bence çıkıp gelsen.
Bazı şeyler vardır ki tükendikçe eksiltir insanı. Umut gibi. Ne şarkılar teselli olur yaşadıklarına, ne şiirler anlatır derdini hayata. Öylece bakakalırsın, nefes almak bile ağır gelir bir yerden sonra.
Bazı duyguları zaman kavramları arasına sığdıramazsın. Özlemek gibi, beklemek gibi. Çünkü özlemekte, beklemekte zamansızdır. İki nokta arasına sığdırmaya çalışırsan duyguya da, zamana da haksızlık etmiş olursun.