Mevsime de kızıyorum; ben kırık dökükken, gıpgriyken rengarenk gelmeye ne hakkın var. Kasvetli, yağmurlu hava neyimize yetmiyordu. Çiçekler, solmuş umudu renklendirir mi? Binbir renkten griyi içmek düşmüş bize.
O kadar doluyum ki ağlamak istiyorum ama neye ağlıycam onu bile bilmiyorum her şey o kadar sıkıcı ki hiçbir şeyden tat almıyorum ne bir şeye hevesim var ne bir şeyden beklentim o kadar hayattan bıkmışım ki her şey çok anlamsız geliyor. Birine güveneyim diyorum olmuyor herşeyi çıkmaza sürüklüyorum neyi nasıl yapacağımı bilmiyorum bir şeyleri yanlış yapıyorum suçlu oluyorum oysa bunun suçlusu ben değilim daha önce ne yaşadığımı kimse bilmiyor kendi kafalarına göre sorguluyorlar anlam çıkarıyorlar. İnsanlardan o kadar bunaldım ki herkesten uzak bir yerde kafamı toplamak istiyorum tabi mümkün mü bu değil ben eski beni çok özledim