Ben hayata değil, ama ölüme inandım. "Hayat yok ama ölüm var!"
Sayfa 39 - Doğan KitapKitabı okuyor
Ve içimdeki haykıran sesi daha da güçlendirerek onun benim tek ruhsal denge kurucum olduğunu düşünmeye başladım.
Sayfa 18 - Doğan KitapKitabı okuyor
Kayra;
Hiçbir sonuca varamıyor, kendi doğrularımı yaratamıyordum. Sadece düşünüyordum.
Sayfa 16 - Doğan KitapKitabı okuyor
Kayra;
Kendimi dinlemeyi öğrenmekti bu yaptığım,. Çünkü duyulabilecek kadar yüksek bir ses vardı içimde. Bunu fark edince, dünya üzerinde bütün insanlar birden yok olsalar dahi yalnız kalmayacağımı anladım. Çünkü ağzımdan çıkan, başkalarının duyabildiği bir sesin yanında içimde yankılanan ve kimsenin varlığından bile haberdar olamayacağı başka bir ses daha vardı. Demek ki kendimle diyalog kurabilir, aynı konu hakkında yüksek sesle bir söz söylerken, içimden de bambaşka bir cümle kurabilirim. Dünyayla aramdaki köprüyü ve kendime açılan kapıyı böylece keşfettim.
Sayfa 16 - Doğan KitapKitabı okuyor
"Mümkün olsaydı eğer, sesini saksıya ekerdim, bir çiçek gibi...."
Mevsime de kızıyorum; ben kırık dökükken, gıpgriyken rengarenk gelmeye ne hakkın var. Kasvetli, yağmurlu hava neyimize yetmiyordu. Çiçekler, solmuş umudu renklendirir mi? Binbir renkten griyi içmek düşmüş bize.