Dün internette gezinirken karşıma bir fotoğraf, bir yüz düştü. Ben o şekilde paylaşılan o denli fotoğraf gördüm, hiçbiri böyle değildi. Çok farklı bakıyordu. Durup baktım öylece. Bu, bu çok tanıdık bir simâ, bu çok yakın, bu çok benden ve bizden bir çehre dedim kendi kendime. Ne adını gördüm, ne de başka bir şey. Sadece fotoğrafına takılmış gözüm, sonra işime döndüm. Sabah kuzenim aradı, nerede olduğumu sordu. Evdeyim dedikten sonra "Şehit cenâzesi varken sen nasıl evdesin?" dedi. Ne şehidi, ne cenazesi derken meğer akşam gördüğüm o yüz, bir şehidin vechesi ve mahallemizin evlâdı imiş, bu gülcemâl. Hemen gidiverdik evlerinin önüne, şehidimiz Ordu'ya yeni inmiş. Bir müddet bekledik. Sirenlerle gelindi, askerlerin omzunda tabutuyla yürüdüler evin önüne doğru. Bugün ne gördün derseniz bana, tabutun arkasında "Oğlum!" diye koşturan acılı bir babayı gördüm, sanki oğlu önünde yürüyor da o da omzundan tutmaya çalışıp onu vazgeçirmeye çalışırcasına gidiyordu peşinden. Ayten Teyze'yi, Pınar Abla'yı gördüm sonra. Rabbim acılarını dindirsin, sabr-ı cemîl ihsân eylesin onlara. Ardından gözleri yaşlı Halil İbrahim Abi'yi gördüm. O da Uzman Çavuş. Ne güzel âile dedim içimden. Hepsi "VATÂN!" demiş, uğruna baş koymuş. Rabbim hepsini Hamd Köşkü'nde bir araya getirsin. Âmin!