"Aynı otobandaydık ve birimiz birimizin yanından geçip gitti.
Hafızasızlığı gurur saymanın adil yanı!
Hangimiz süratliydik, önemi kalmadı.
Hangimiz daha özveriliydik; bunun da...
Umarım mutlu olursun .
Bunu bir çöküntü anında da söylemiyorum.
Hiç kimse aldatmadı ötekini.
Yalnızca böyleydim işte..!
Yüzüme öyle bakma, nefretle.
Bir nedeni yok. Yalnızca öptüm.
...
Sana dokunamadım.
Parmak uçlarım neşterdi çünkü.
Kırılan bir kemiğin sesiyle veda anı,
Bir nedeni yok. Yalnızca öptüm
Heyvanlar təəccüb dolu baxışlarını donuzlardan insanlara, sonra isə təkrar insanlardan donuzlara çevirirdilər. Gözlərini zilləyib təkrar-təkrar baxırdılar. Lakin artıq onları bir-birindən fərqləndirmək,kimin kim olduğunu ayırd etmək mümkün deyildi.