Çok aptalca görünebilir ama nedense ara sıra sütannemin aile fertlerinin yaptıklarını düşünürdüm aylak aylak. Nedense, diğer insanların yaşantıları, mutlulukları bana iyi gelmiyor tam tersine kusacakmış gibi hissediyordum. Kendi yaşamımın da yavaş yavaş ama acı içinde tükendiğinin farkındaydım. Öyleyse neden etrafımdaki ahmakların özel yaşamlarına kafayı takıyordum. Her zaman sağlıklı ve zinde, iyi beslenen, iyi uyuyan, iyi sevişen bu ayaktakımının yaşantılarıyla ilgilenmem için herhangi bir sebep yoktu aslında. Üstelik onlar benim yaşadıklarımın zerresini yaşamamış, ölümün her dakika suratlarına kanat çırpışını hissetmemişken...