Zamanla düzelir”e sevk ettiğimiz şeylerin neden düzelmediğini;
Tarifsiz ve Nedensiz bir hiçlik içerisindeyim.. Hiçbir şey yapmak istemiyor; düşünmek bir yana, sadece uyumak ve bir süre hiç uyanmamak istiyorum.. Bunun,” kendinden saklanmak istemek” olduğunun farkındayım.. Bu farkındalık bile canımı sıkmaya yetiyor! Zamandan, mekandan uzaklaşmak ve en önemlisi çözülmez gibi görünen düşünceler yumağından kurtulmak istiyorum.. İstediğim tek şey de bu sanırım.. Lakin şu anda bu arzumu savuşturabilmemin tek yolu da uyumak.. Ruhumun, Düşüncelerimi aptalca bulduğundan eminim.. Bu duruma daha ne kadar zaman katlanabilecek bilmiyorum.. Ama o da bir gün İsyan edecek biliyorum.. Bedenimde onulmaz hastalıklar yaratmasından çekiniyorum..
Yaşadığımız kadar yaşayacağız, istediğimiz gibi hareket edeceğiz. Fakat sonunda ölüm her şeyi bir anda bitirecek, bir hiçlik içinde ortaya çıktığımız gibi gene hiçliğe döneceğiz.
"Beşik büyük bir boşluğun üzerinde sallanırken sağduyum bana varoluşumuzun iki karanlık sonsuzluk arasındaki kısa ışık yarığı olduğunu söylüyor. İkisi de birbirinin aynı olmasına rağmen insan bir kural olarak doğum öncesi boşluğu, gitmekte olduğu boşluktan daha sakin bir şekilde karşılıyor ( saatte dört bin beş yüz kalp atışıyla)."
Sayfa 77
