tüm kitabın altını çizmek isterseniz ya… işte o kitap, bu kitap. son derece akıcı ve sade bir anlatımla insanın vicdanını yerden yere vuran bir eser. kitabın son sayfasında “ben onca konunun ve cümlenin arasında nerede duruyorum?” dedim. tavrım, şeklim, duruşum… aslında ne uzakmışım, hissettim. kattı, kattı, kattı. hatta doldurdu, taşırdı kısmen. hedefimiz cennet ise okunması gereken bir kitap. her konu kendi içinde sarsıcıydı. ama şu alıntı insanın tüm acziyetini kalbine bata bata hissettiriyor.
“topraktan yaratıldığını unutmadan kul olarak yaşaması gereken mahlukûn ismidir insan. kendisinin dahi zamanını bilmediği bir sonla dünyadan ebedi yurduna gidecek olan mahlûktur insan. toprakla başlayan hayatını toprakla bitirecek olan insanın, toprağı unutarak yaşaması mümkün müdür? ilk var olduğu gün gibidir insanın sonu. ruh çekilir, insan yine duyamaz, göremez, tepki veremez olur. organları tek tek çürümeye, kemikleri parçalanmaya başlar. birkaç zaman sonra kimsenin tanımadığı, bir asır sonra da kimsenin hatırlamadığı yok halini alır. insanın özü işte bu yokluktur, gerçeği de ebedilik için bu yokluktan çıkarılmış olmasıdır. başı yok olan, sonu da yokluk olacak insana hayat verecek olan Allah'tır. Allah'ın azameti karşısında insan bir yokluktan ibarettir. bir yokun var eden karşısındaki kibri nice olur!”
İSTİFADESİ BOL OLSUN İNŞAALLAH.
