İsmini ilk duyduğumda garipsediğim ama hepimizin hayatından bazı kesitlere dokunacağını bilmediğim güzel bir kitap.Hepimiz öyle degil mi ?Bazen kendimizi hiç bir yere ait hissetmeyiz.Bu kocaman evrende bizi sığdıramayacak kadar küçük gelir .Kimi zaman kendimizi en yakın ailemize yeri gelir sevdiğimiz insana kendimizi ait hissetmeyiz ve yabancılaşmaz mıyız?
Milyarca kuru kalabalık insan içinde bir kenara atılmış gibi.Her zaman sorgularız kendimizi en çok da neden mutlu olamadığımızı?
Kimi zaman bir oyuncakla hatta bazen kendimiz ile konuşacak kadar yalnızlaşmaz mıyız?
Şunu unutmayın bunları yeryüzünde yaşayan sadece siz değilsiniz.
Normalde 3 4 saatte bitebilecek bir kitap gibi duruyor. Ama okumaya başlayınca insan, kelimelerin ince ince örülerek içine derin anlamlar barındıran cümleleri buluyor karşısında. Ortalarına kadar yazar kendi iç dünyasından bahsediyor, sonrasında kendi gözlemlerinden. Yazar hafif hafif düşündürüp, hüzne sevk ediyor sizi. İçinde benzer duygular ve farklı anlatımlar var.
Sayfaları çevirdikçe çeviresiniz gelir, okudukça okuyasınız... Kovulmuşların evinde ne var ne yok, hangi odada neler bulunur, çıkış ne zamandır, neredendir, hangi göz yaşı hangi perdenin ardındadır... Bu sorular geçer aklınızdan Kovulmuşların Evi'nde gezinirken.
Ali Ayçil kelime ustası, cümle oynatıcısı, zihin deryası...
Tavsiyedir vesselâm...
Çok başarılı bir kitaptı. Çoğu denemede beni farklı duygulara ve düşüncelere daldırıp çıkardı. Ara ara gelip buradan alıntıları okurum. Bu kitabın uzun zamana yayılıp yavaş yavaş tüketilmesi gerektiğini düşünüyorum.
Esselamu Aleyküm
Yazarla tanışma kitabım oldu. Bitmesi için acele etmektense, sakince bir gezintiye çıktım.
Gezinti içerisinde tefekkürü de yoldaş edindim. Bilhassa deneme kitaplarının yaşamın içerisinden olması, okurken daha da keyif verici oluyor. Bazı kısımlar inceden inceye sorgulatıyor hayatı.
"Her yaprak yalnızca bir kere sararır..." diyor yazar. Tıpkı ömür gibi. Tek kullanımlık bir ömre sahibiz. Heybemiz dolu olup olmaması bizim tek kullanımlık hakkı nerede kullandığımıza bakacak Hak...
Ali Ayçil hocam ile yollarımız Naz Bitti ile kesişmişti , Kovulmuşların Evi ile de devam ediyor. Oturdum aldım elime kitabı,kitap konuşuyor da ben uslu bir çocuk gibi köşeme oturmuş onu dinliyormuşum gibi. Ama nasıl bir dinlenme...
Niye bilmiyorum bu tür kitaplar hep beni buluyor ya da ben onları buluyorum bilmiyorum. Ama bir şekilde Suna ile konuşma seansı gibi kitaplar çıkıyor karşıma. İyi ki de çıkıyor. İçimden geçip fakat içimden geçenlerle kuramadığım cümlelerimi bu kitaplarda buluyorum hep. Ama nasıl iyi oluyorum böyle olunca. Daha senin gibi kitaplarla yollarımızın kesişmesi dileğiyle. :/