Prof.
@koyutozmavi
Ars longa, vita brevis.
Kitap okumayı çok seviyorum; okuduğum kitabı bir başkasının da okuduğunu görmeyi, onunla bu kitabı saatlerce konuşmayı da seviyorum.
Sanki işin asıl tadı orda (:
Lisans
102 okur puanı
Ağustos 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Flesh and Bone
“Bir kitap var.
Çocuk kitabı daha doğrusu. Küçüklüğümden beri en sevdiğim kitap.
...
İsmi ‘Kadife Tavşan’.
...
Çok sevildiği zaman gerçeğe dönüşüyor. Bu gerçekleşene kadar ise tüylerinin çoğunu kaybetmiş. Sakalları dökülmüş, hâlini kaybetmiş. Bir daha asla mutlu olamayacağını düşünüyormuş. O kadar kötü şey olsa da bilmiyormuş her şeye rağmen mutlu olabileceğini. Umarım benim için de geçerli olur. Ben de bunu istiyorum. Özüme döndürecek kadar sevilmeyi.”
Okur Takip Önerileri
Ahlat Ağacı
“Aslında o kadar önemli biri olmadığımız ortaya çıktığında neden üzülüyoruz ki? Bunu temel bir aydınlanma hali olarak ele alabilsek daha iyi olmaz mı?..”
Beş Kardeş
"Hakkı abi, ben niye böyleyim ya? Niye beni kimse ciddiye almıyor? Biliyorum herkes aptalın teki olduğumu düşünüyor ama aptal falan değilim ben abi. Beni ciddiye almıyorlar, çünkü ben insanlarda merhamet uyandırıyorum. İnsanlar birine acıdıkları zaman onu ciddiye almıyorlar. Saygı duyduklarını ciddiye alıyorlar, korktuklarını ciddiye alıyorlar, hatta sevdiklerini, ama kimse acıdığı birini ciddiye almıyor. Dilenciye para verirsin ama nasılsın diye sormazsın, onun gibi bir şey. Ama hani bizim birbirimize karşı merhametli olmamız gerekiyordu abi, kim uydurdu bunu, kimin yalanı bu abi?"
bazen diyorum ki ne kadar kötü insanlar var. oturuyorum, düşünüyorum; dünyada ne kötü olaylar oluyor diye. sonra bakıyorum ki kötü insanları da hep ben çekiyorum, demek ki ben de kötü biriyim?!
ya da insanlar neye göre iyi, neye göre kötü?
kendimin iyi biri olduğunu düşünüp, acaba kendimi mi kandırıyorum? vicdanımı böyle mi rahatlatıyorum acaba?
her insanı anlamaya çalıştığımı düşünüyorum. ama yoksa dünyanın en bencil insanı ben miyim?
sahi iyi olmak nasıl bir şey?
sürekli insanlara yardım etmek istiyorum, kendimi iyi hissetmek için mi? hani iyilikler karşılıksız olurdu?!
insanların dertlerini saatlerce dinliyorum, günü geldiğinde onlar da beni dinlesin diye mi?
hep kendim için bir şeyler yapmıyor muyum? birileri için yaptığımı düşündüğüm şeyler bile aslında dolaylı olarak yine kendim için yaptığım şeyler olmuyor mu?
gerçekten tüm bu içgüdülere sahip miyim? ama hepsinde bir terslik, kötülük, bencillik, çıkar ön planda.
gerçekten insan olmaktan utanıyorum.