Şimdi neden acı verir eski mutluluğumuz?"
İnsan konuşmadan da anlaşılmak ister. Sevdiğimiz insanlardan bunu beklemek
çok mu Şehrazat.
İnsan kendisini sevmeden başkasına dokunabilir mi hiç?
Şimdi ben yalnızım. İstanbul yalnız. Konyaaltı yalnız. Sevgi, yoksul.
Öfke, aptal.
Merhamet, kimsesiz.
Şimdi hepimiz, elimizde bir ölü dünya, koşa koşa bütün iyilikleri unutmaya çalışıyoruz.
Neden kendine inandırdın..!
Bildiğim bütün sevgi sözlerini unuttum!
İnsan yaşarken ne kadar az seviyor yaşamayı.
İlk acı değilsin dedim. Son acı da olmayacağım, dedi. Sevmenin ötesini görmek istemiştim, dedim. Oradan geliyorsun, dedi. Sözcüklerden duvar örülmezmiş dedim. Kurduğun konaklarda insanlar kendini seviyor, dedi. Yalnızlık hiç geçmiyor, dedim. Yazıyorsun ya, dedi.
Sayfa 18Kitabı okuyor
Uzaklarda kalmış bütün yalnızlıklarım toplanıp gelmiş de beni yanlarına çağırıyormuş gibi..'''
Sayfa 11 - ..⸙Kitabı okuyor
İnsan büyümeyi erken öğrenir.
Şükür Cehalet Bitti...
Şükür cehalet bitti!
Kimse okumuyor, herkes yazıyor.
Kimse öğrenmiyor, herkes biliyor.
Kimse susmuyor, herkes konuşuyor.
Kimse çekilmiyor, herkes ortada.
Kimse kederlenmiyor, herkes şenlik.
Kimse yere bakmıyor, herkes gökyüzü.
Kimse sevmiyor, herkes arzu ediyor.
Kimse gözyaşı değil, herkes küfür.
Kimse eşik değil, herkes ufukların ötesi. Kimse gölge değil, herkes ışık.
Tevazu bitti.
İncelik bitti.
Hatıra bitti.
Gönül bitti.
Şarkı bitti.
Bir aynalar pazarı ki, yaşıyoruz işte...
Sessizce doğruldu.
İnsan, bütün bunları yaşadıktan sonra nasıl sever,dedi.
Sevmek neden bu kadar acı veriyor, dedi. Sevgi öğrenilebilir mi, dedi.
İnsan bazen sevgi sözü söylerken bile korkuyor.