Şimdi ben yalnızım, İstanbul yalnız. Sevgi, yoksul. Öfke,aptal. Merhamet, kimsesiz. Şimdi hepimiz, elimizde bir ölü dünya, koşa koşa bütün iyilikleri unutmaya çalışıyoruz.
Sayfa 79Kitabı okudu
Şüķüŕ Cehalet bitti! Kimse okumuyor, herkes yazıyor. Kimse öğrenmiyor, herkes biliyor. Kimse susmuyor, herkes konuşuyor. Kimse çekilmiyor, herkes ortada. Kimse kederlenmiyor,
herkes şenlik. Kimse yere bakmıyor, herkes gökyüzü. Kimse sevmiyor, herkes arzu ediyor. Kimse gözyaşı değil, herkes küfür. Kimse eşik değil, herkes ufukların ötesi. Kimse gölge değil, herkes ışık.
Tevazu bitti. İncelik bitti. Hatıra bitti. Gönül bitti. Şarkı bitti…
Bir aynalar pazarı ki, yaşıyoruz işte
Sayfa 60Kitabı okudu
Dünya bitti, diyecek bir gün zamanın sahibi
Gövdem bir yaşama acısı, geleceğim yanına
Taşa, toprağa, ota, böceğe
Karışa dönüşe yeniden başlayacağız hayata.
Sayfa 51Kitabı okudu
Sen evden çıktın ya, önce duvar nemlendi. Çatı, odalara indi. Pencereler birer örümcek ağı. Eşik çoktan darağacı. Sokaklar zülüflerinden esmiyor artık. Zaman eşyada boğuldu. Ev değil, yaprak döken bir hatıra. Yalnızlık her yerden ses veriyor. Bunaldım diyorum, herkes biraz daha kabuğunun içinde. Bir elim ötekinde çırpınıyor. İnsanın yalnız ağlaması ne kadar acıymış.
Sayfa 45Kitabı okudu
İnsan sevdiğinin bir sözüne küser mi… İnsan sevdiğinin söylemediği sözüne de küserdi.
Gövdemizde çiçeklenen ne varsa, kalbimizde yaprak dökmektedir aynı zamanda. Zaman hüzündür...
Sayfa 52
Toprak, hayatı sevdirir
Sonra unutturur.
Sayfa 28 - Kırmızı Kedi
Dünya bir kibir fotoğrafıydı.
Sayfa 43
İnsan sevdiğinin söylemediği sözüne de küserdi.
Sayfa 40
İnsan erken öğreniyor gözyaşını.
Sayfa 23
İnsanlar öyle uzak ki, orada da burada da bir yerleşik yabancısın.* Bunun acısını da yeni öğreniyorum.
Sayfa 21 - Metin Altıok
Ölüler, yaşayanlarda yaşar, bunu hiç unutma.
Sayfa 13
Ölümü insan nasıl kabul eder Tanrım
Ağaçlar yaşarken
Bulutlar yaşarken
Çocuklar yaşarken