Ayların en iyisiydi, ayların en kötüsüydü, hem akıl ayıydı, hem aptallık, hem inanç ayıydı, hem de kuşku, aydınlık ayıydı, karanlık ayıydı, hem umut ayı, hem de umutsuzluk ayı, hem her şeyimizin var olduğu bir aydı, hem hiçbir şeyimizin olmadığı..
Simsiyah sakallarına bir ak tanesi bile düşmemiş
Ya benim saçlarıma düşenler
Ya aklıma düşenler ...
Kalbimdeki kevgir misali delikler
Yarabandının bile tutmak istemediği hüzünler
Gözlerimdeki buğunun vicdansız sahibi
Yazımı kışa çeviren hayalkırıklığının ayazı
Bedenime hapsettiğin çaresizlik
Kuşku mevsimimin hükümlüsü..
O an anladım
Anladım ki seni dert etmeler azad edilmeli
Azad ediyorum ..
Cefanın üzerine dikiyorum umutlarımı
Bilinmez ama bildiğim tek hâkikat var
Ya tutarsa...
18/7/2023
Pınar PEKĞÖZ
Hep olduğun yerde sayılıp durmanın, yıllar geçse dahi senden hiçbir şeyin geçemediği bir durumdayken farklı bir durumla karşılaşınca bir tökezliyor, bir kuşku duyuyor insan. Sendeliyor. Yapamam sanıyor. Kendi konfor alanının dışına çıkmak korkunç ve ulaşılmaz geliyor. Kendini yalnızlığına öyle alıştırıyor ki insan tam tersi olmaya bir başlasa derhal bir kaçış yolu arıyor kendini tekrardan yalnızlaştırma yoluna götürmeye çabalıyor. Çünkü başka türlüsünü öğrenmemiş hiç. Tek bildiğine de sıkı sıkıya tutunmuş.