Atamadığı çığlıklarda boğulanların, parmak kaldırdıkları halde söz alamayanların kısacası hayatı bir "kullanma kılavuzu" olmadığı için yaşayamayanların hikayesidir Tutunamayanlar...
Eser; Turgut Özben'in Selim Işık'la yaptığı hayali ve gerçek konuşmaları, hayali arkadaşı Olric'le yaptığı diyalogları, kendisiyle yaptığı monologları, ansiklopedik sayılabilecek birtakım bilgileri ve birtakım alegorileri içermektedir. Eseri beğenmekle birlikte son derece ağır bulduğumu itiraf etmeliyim: Üçüncü kişili anlatımdan birden birinci kişili anlatıma geçişlerin kimi yerlerde konudan konuya atlamaların, hangi diyalogların gerçek hangilerinin hayali olduklarını hatta hangi cümlenin hangi kahramana ait olduğunu saptamaya çalışmanın şahsen beni son derece yorduğunu söylemeden geçemeyeceğim. Ne var ki insan psikolojisini, duygularını, gerçekte içimizden geçen fakat itiraf edemediğimiz, aslında hep orada olup ta bir türlü göremediğimiz şeyleri irdelemekte son derece başarılı bir eser...
Eser; açık bir kalple, düzgün bir psikolojiyle ve biraz da sabırla okunduğu takdirde; okura edebi ve duygusal anlamda çok şey kazandıracağını düşünüyorum...
