İki yıldız arası göğe asılı hamak ...
Uyku, uyku... zamansız ve mekansız uyumak.
Uyumak istiyorum ;başım bir cenk meydanı;
Harfsiz ve kelimesiz düşünmek yaradanı.
İlgisizlik, herşeyden kesilmiş ilgisizlik;
Bilmeyiş ki ,en büyük ilme denk bilgisizlik.
Usandım boş yere hep gitmeler , gelmelerden;
Bırakın uyuyayım, yandım kelimelerden!
Göz kapaklarımda gün, kapkara bir kızıllık.
Kulağımda tarihin çıkrık sesi, bin yıllık.
Bir yurt ki bu , diriler ölü , ölüler diri ;
Raflarda toza batmış peygamberden bildiri.
Her gün yalnız namazdan namaza uyanayım;
Bir dilim kuru ekmek ; acı suya banayım!
Ve tekrar uyuyayım ve kalkayım ezanla!
Yaşaya dursun insan, hayat dediği zanla...
Necip Fazıl Kısakürek
This text has been automatically translated from Turkish. Show Original
My heart is a reformatory, doctor.
An orphan child is constantly scolded inside
My heart is a bird whose body is stuck in reformatories
He dies in side hotels without knowing how to fly
My heart is an incorrigible bird, doctor.
It gets clogged and dies in metropolises.
“Sonra gittin.
Çocuk oldum bir daha, ağladım.
Kaç şiir, kaç kere sular altında kaldı.
Kitaplar, aşk, her şey.
Her şeyi son bir kere daha kurtaramazdım.”