onlar nemrut. sen ibrâhîm. uykularımda putlar ekiyorlar göğsüme. yangınların ortasındayız. bilmezsin ki ateş kendinden olanı yakmaz. bahçelerinden bahar eksik olmasın. ‘inandım lâkin gönlüm biraz yatışsın.’ ben seni hep güzel hatırladım.
yaşamına, bir şiiri bitirir gibi son veren nilgün marmara'nın ardından, cezmi ersöz şunları söylemiştir:
“o dokunulmaz güzelliği ve ağzının kenarında ışıldayan o masum kanla kendisini boşluğa bıraktı. tanıklar söylüyor, yere düşerken hiç çığlık atmamış.”
“fakat fen hiç ilerlememiş muazzez, seni geri getirmenin formülünü bulamadık ya, bırak nobel ellerin olsun.”
Okur Takip Önerileri
ben alnımı dayadığım ilk duvarı hatırlıyorum ibrâhîm, ilk taşın soğuğunu, ilk kalakalmayı. zihnim unutkandır, kabul.
ama şuram asla.
"biliyorsun ibrâhim, çocuk gibiyim. mahcup cümlelere vurgunum biraz."
| vicky cristina barcelona, 2008
"binlerce yıllık uygarlığın ardından, insanoğlu hâlâ sevmeyi öğrenemedi."
| Şahsiyet
"ama er geç, ben de unutacağım, değil mi? bütün hatıralarım silinip gidecek. peki ben ne olacağım? telefon numaraları bir şey değil de. benim şahsiyetim ne olacak?"