Lev Nikolayeviç Tolstoy

İnsan bazen başkaları için karar vermeye hakkı olmadığını anlıyor.

“İnsan ruhunun dirilişinin başlangıcı ve ilk koşulu yalnızlıktır, o yalnızlık ki bütün kanunsallığın, bütün gerçekliğin, gündelik hayatın bütün ideal alt katmanlarının yitip gittiği dünyanın bağırsaklarında veya okyanusun derinliklerinde böylesine dört başı mamur değildir.”

Ölüm kendisinin de içindeydi, bunu hissediyordu. Bugün olmazsa yarın, yarın olmazsa otuz yıl sonra, hepsi bir değil miydi? Oysa kaçınılmaz ölümün nasıl bir şey olduğunu bilmemenin, hiçbir zaman düşünmemiş olmanın ötesinde bunu düşünemiyor ve düşünmeye cesaret edemiyordu.

"Bu yüzden ekmeğinizi mutlulukla yiyin ve şarabınızı kalbinizde neşe ile için. Sevdiğiniz kadınla zevk içinde yaşayın çünkü bu, hayattan ve tüm o çabalarınızdan payınıza düşen kaderinizdir sizin. Eliniz yapmak için hangi işi bulursa, onu var gücünüzle yapın, çünkü gidecek olduğunuz mezarda hiçbir iş yoktur. Ne de bir düşünce, bilgi, ne de bilgelik.."

Kalbine bir sor, böyle yaşanır mı hiç ?

Biliyorum ki insanlar sadece kendilerini düşünerek var kalıyor gibi görünseler de aslında onlara hayat veren tek şey ‘sevgi’dir.