Herkese merhaba, etkisinden çıkamadığım bitince boşluğa düştüğüm nadir kitaplardan biri oldu Kardeşimin Hikayesi. Yorum için sindirmem gerekiyordu.
Konusunu birçoğunuz zaten biliyordur diye düşünüyorum. Küçük bir kasaba da işlenen bir cinayet, İstanbul’dan bu cinayeti araştırmaya gelen bir gazeteci kadın ve kasaba da kendi hayatını kuran emekli bir mühendis Ahmet Bey.
İçerisinde kitaplar yer alan eserleri okumayı nedense daha çok seviyorum. Çünkü başka eserlere yazarlara yönlendiriyorlar. Ben kitap boyunca katil kim acaba diye hiç kafamı yormadım merakta etmedim. Polisiye kitaplarını da okumakta hep zorlanmışımdır. Beni daha çok Ahmet Bey ve gazeteci kadın arasında geçen konuşmalar etkiledi. Çoğu insan hem Ahmet Beyin ikizinin hikayesine odaklanırken ve katili ararken asıl güzellikleri kaçırdığını düşünüyorum. İçerisinde Livaneli’nin etçil beslenme üzerine yaptığı empati kısmıda ayrıca hoşuma gitti. Aşk üzerine de sizi hem tarihi hemde sosyolojik bir sohbete de hazır olun.
Herkese hem hediye hemde tavsiye edebileceğim bir eser okumanın keyfini yaşıyor, Ahmet Bey ve sohbetleri olmadan geçecek günlerinde hüznünü barındırıyorum. Ve en sevdiğim cümleyi ekliyorum:
“Mutlu olabilmenin tek şartı ‘unutmayı’ başarabilmekti.”
