"..yegâne çıkış yolumuz hayatın bize verdiği limonu, limonata yapmak."
Sayfa 23
Hayat sana limon veriyorsa, limonata yap...
Ablam kafasını şiddetle sallamış ve işin aslını anlatmıştı. O sadece bir kadın değilmiş. O bir anneymiş. Anne demek yuva demekmiş. Kışın sıcacık çorba, yazın buz gibi limonata demekmiş. Anneler beslenme çantasındaki reçelli ekmek, mavi önlüğün üzerindeki beyaz yakalarmış. Böyle anlatmıştı ablam. Doğruydu. Bizim sınıftaki Kürşat'ın annesi yoktu. Hiç önlüğünde yaka olmazdı o yüzden ve beslenmesini hep kantinden alırdı.
Sayfa 54Kitabı okudu
"Hayat limon veriyorsa limonata yap gibi bir söz vardı."
–Seni seveceğim.
–Aaa, üstüme iyilik sağlık! Beni çoçu mu sandın? Koca kadın sevilir mi?
–Asıl koca kadınlar sevilir. Çoluk çocuk sevgiden ne anlar? Kaç zamandır senin için cayır cayır içim yanıyor!
–İçin mi yanıyor? A zavallı... Sana ekşiiii bir limonata yapayım mı?
–Bu ateş limonatayla sönmez...
–Ya neyle söner?
–Senin o devrani kirazı dudaklarınla...
Hastalar arasında en çok dünyadan haber isteyen Nâzım’ın fırkasından, iki bacağı yaralı bir çavuştu. Yüzü, hakikaten, bir Türk çavuşunun manâsını taşırdı. Çok az konuşur bir adamdı. Sorduğunuz suallere cevap verecek kudreti yoktu. Sade, bir gün “limon” dedi. Bir limonata yapıp içirmeye çalışırken başı kolumun üzerine düştü. Yatırdım:
— Siz Mustafa
Kazandibi üstü dondurma;/
Ya da soğuk bir limonata/
Güneş sıcağın şarkısını söylerken/
Dil üstünde kaydırmaca…/
Tadı damağımda bir gün olsun/
Nazardan sakınmaca,/
Gözlerimin ışıltısı/
Kıskandırsın güneşi/
Yanımda sen olunca/
Aşk eşsiz bir yalınlık sunar/
Mutluluktan çıldırınca…//