oysa ben yaşamak istiyordum,
anam beni boğmak istiyordu
ölmeyeyim diye beni boğmak istiyordu
anamı dinleseydim bu trajediler olmazdı,
kimbilir
anam o tanrıça gölgesi,
o yarım kalmış,
o inanna’nın son çığlığı,
ama çözümsüz,
anam ilk öğretmenim
yaşam öğretmenim
onuru öğreten anam…
anam çok beddua etti
onun bedduası
yılların sinesine saplanmış trajediler miydi
o beddua etti, ben terk ettim
zalimce bir ayrılıştı ama gerçekti
büyük yalnızlık zamanlarında hatırlarım sözlerini
“arkadaşlarına çok güveniyorsun,
ama çok yalnız kalacaksın”
doğruydu,
anamın âhını aldım
yalnız kaldım