Demek hayat böyle iki adım ilerisi bile görülmeyen sisli ve yalpalı bir denizdi. Tesadüflerin oyuncağı olacak olduktan sonra ne diye bir irademiz vardı? Kullanamadıktan sonra göğsümüzü dolduran hisler ve kafamızda kımıldayan düşünceler neye yarardı? Yaşayışımıza ve etrafımıza şekil vermek arzusuyla dünyaya gelmektense hayatın ve mühitin verdiği şekli kolayca alacak kadar boş ve yumuşak olmak daha rahat,daha makul değil miydi?
Qorxu,həyəcan,təəccüb hər hissi yaşamaq olar bu kitabda. Və əsas mövzuya gələsi olsaq,ölümdən qorxan,onun necə bişey olduğunu düşünənlər çox azda olsa bəlkə burda cavab tapa bilərlər…Yaşamaq və bizə verilən həyatın qədrini bilmək lazımdır