Calvino'yu Görünmez Kentler'i ile tanıdım ve üslubunun derinliklerine indikçe, sarıp sarmaladım kelimelerine kendimi. Sarmalandım demiyorum; çünkü edilgen bir eylem içerisinde değil, yeterince etken olduğum bir eylem içerisindeydim.
Aynı sarmal Palomar'ın çevirdiğim her sayfasıyla, daha da sıklaştı ve içinden çıkamayacağım hatta çıkmak istemediğim bir hal aldı. Öyle ki, birbiri üzerine binen her bölüm tarifsiz bir tada ulaştı benim için.
Palomar'ın Dinlencesi, Palomar Kentte ve Palomar'ın Suskunlukları olmak üzere 3 ana bölümde aktarıyor Calvino, adını Kaliforniya'daki gözlemevinden alan Bay Palomar'ın gözlemlerini. Tabi, birçok alt bölüme ayrılıyor bu ana bölümler ve her birinde tane tane işliyor benliğimize Palomar.
Aslında devasa şeyler göstermiyor bizlere ya da adını bile duymadığımız şeylerden bahsetmiyor. Her zaman gözümüzün önünde olana, farklı perspektiflerden yaklaşıyor çoğu zaman. Yer yer öyle basit detaylar gösteriyor ki, "Buna mı dikkat etmiş?!" deyip gizleyemiyorsunuz şaşkınlığınızı. Nihayetinde gözümüzü açıyor ve beynimizdeki bir odacığı mesken ediniyor gözlemleriyle.
İyi de yapıyor bence.
Misal ben, gündüzleri gökte Ay arar oldum.
