Ölüme çok yakın olsaydık hayat gözümüze birdenbire
harikulade görünürdü herhâlde. Düşünün, yolculuklar,
projeler, ifade edilmeye güç bulunamamış duygular
birden nasıl da coşku yaratırdı. Oysa bu kadar değerli
şeyler, gelecek günlerden emin olmanın verdiği tembellikle bulanıklaşıyor, sürekli erteleniyor. Aslında
bugünü sevmek için felaket haberlerine ihtiyacımız
olmamalı. İnsan olduğumuzu ve zamanımızın kısıtlılığını
bilmek yetmeli bunun için.