“Halkım ben
Hani şu sayılamayan
Hani şu çok halk
Soluğumun öyle bir gücü var ki
Sessizliği deler geçerim
Dinlemem
Filiz verir, boy atarım
Zifiri karanlık demem”
Pablo Neruda
“Bu boşluk hissi hep burda biliyor musun? Sol yanımda kapkara, koca bir boşluk var. Bir gün beni de içine çeker de kaybolursam diye korkuyorum. Çünkü artık git gide tükendiğimi hissediyorum.”
🖋Merve Ercan
Kendi kendinin patronu olmayı öğren, kimsenin etkisi altında kalma! Sessiz... sakin... ama inatla yaşa! Herkesi dinle, ama senin için en iyisi neyse, onu yap...
Sayfa 236 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Yaşadığım devirden utanıyorum, bunca yapılan haksızlık, hukuksuzluk, adaletsizlik, korku kültürünün her yere sinmesi, kötünün yaygınlaşması ve sıradan, olağan hale gelmesi, anormalin normalleşmesi, gelecek kuşaklara iyi bir ülke ve dünya şartları sunamayışımız... Bütün bunlar bu dünyanın cehennemi değil mi? Her yeni güne “acaba bugün ne olacak” düşüncesiyle uyanmak, daha geçen hafta olanları sanki hiç duymamış, görmemişçesine bir çırpıda hafızalardan silebilmek normal mi? Allah sonumuzu hayır etsin...
Anlaşılmak bir ihtiyaç, anlamaksa bir görev. Anlaşamadığımız noktada saygı duymak, birbirimize saygı çerçevesi içinde yaklaşmak en doğrusu. Bunca çiçekli yol duruyorken taşlı dikenli yollara sapmak, kırmak, kırılmak niye?
Var oluşsak sancılar çekmeyen, düşünmeyen, irdelemeyen, öğrenmeyen, önüne gelenle yetinen, hayatı gelişine yaşayan birinin hayatla ilgili ne gibi bir kaygısı olabilir? Böyle biri acı çeken birini anlayabilir, kendini onun yerine koyabilir mi?