bazen sağduyunun ve empati kurabilmenin, kuşku duyabilmenin, sorgulayabilmenin, affedici olmanın birer zayıflık olduğunu düşündüğümü itiraf ediyorum. kolayca alttan alabildiğim şeyleri kendim yaptığımda asla kabul edilmeyip, şahsına saygısızlık sayan herkese onlar gibi davranmayı aklımdan geçiriyorum ama yapamıyorum. yapamıyorum zira onlar gibi olursam çok değerli bir şeyimi yitirirmişim gibi hissediyorum. küçük bir hatasında hemencecik o kişiyi cezalandırmak, kalbini kırmak, yersiz değil mi sence de? ne gerek var? ama şöyle bir şey de var, kimle yakın olursan o kadar az önemseniyorsun, o kadar şey bekleniyor senden ve mesafe koyup kapris yapmak daha çok tutuyor, daha az seviliyorsun belki ama daha çok çekiniliyor senden ve keyfini kaçıracak şeylerden itinayla kaçınıyorlar. caligula'ya akıl hocası sevgi ve korku arasında kalırsan korkuyu seç demişti, çünkü halk sevilen birine kolayca ihanet edebilir ama korkulan birine yapamaz. kuşku duymak ve düşünen biri olmak da yoruyor ne yalan söyleyeyim, inandığı kitabı bile okumamış insanların özgüvenini elde etmek için daha ne kadar okumam gerek? empati kurmanın ve düşünmenin de bir tuşu olmalıydı kulaklarımızın arkasında, basıp kapatabilmeliydik. böyle insanlara çok kızardım ama belki şu an durduğum noktadan geçtiler ve yol ayrımında kendilerini seçtiler, ne olursa olsun tereddüte düşmemeyi, en ufak bir taviz göstereceğine karşısındakini yerin dibine sokmayı, yakınmayı, sabretmemeye mukabil başkalarının sabrını sınamayı ve dahası. şu yazı hesabını ya da her ne hesapsa açıp oraya dökeyim içimi diyorum çünkü yazdıkça bir şeyler daha anlaşılır hale geliyor gibi. ve asıl demeyi istediğim şeyi unuttum. iyi biri olarak kalmak dünyanın en zor şeyi. çünkü bir keresinde çok büyük bir bencillik edip kendimi seçtiğimde hayatımın kırılma noktasını yaşamıştım, iyi bir yöne. sanki kötüleştikçe iyileşiyor gibi. kendi ahlak yargıların bir dindekinden daha katıysa ve yaşın potansiyelini gerçekleştirmek için tam yerinde ama imkanların zorsa, çevrendeki insanlar seni anlamıyorsa ve seni anlayacak insanlar için enerji harcamaya meylin yoksa yaşamak ciddili zor.. özledim seni cahit abi.