“Onun alemi işte şu yavaş yavaş açılan beyninin içinde mai bir sema, o mai semanın içinde birçok gülümseyen ümit yazılarından ibaretti. Orada da bir baran-ı elmas.”
“insan mutsuzluğunun da mutluluğununda mucididir..”
İnsan, keder ve sevinç zamanlarında kalbinin kaldırabileceğinden fazlasını diğer hassas bir kalple paylaşmak ister. Bu öyle ihtiyaçtır ki hiçbir maddi fayda beklemeksizin Ahmet Cemil’i Hüseyin Nazmi’ye sevk ediyordu.
Yalnızlığa şiddetle ihtiyacı vardı
"Mezarlığım başka bir hayat kavgasının mahvolmuş kuvvetleriyle dolu... Fakat henüz ölülerimin silsilesi bitmiş olmadı."
Sayfa 324
"Şimdi ben burada umutsuzluğumla zehirlenirken o yukarıda yine mutluluğundan gülüyor."
Sayfa 311
İnsan, üzüntülü ve sevinçli zamanlarında
kalbinin dayanamayacağından fazlasını
duyarlı bir kalple bölüşmek ister...
“İnsanlar ne kadar büyürlerse büyüsünler, ne kadar ihtiyar olurlarsa olsunlar, yine bazı dakikalar vardır ki annelerine sokularak çocuk olmak isterler.”
Sayfa 341Kitabı okudu
Ansızın gelen felaket, insanların en çok ümide sarılma ihtiyacı hissettiği zamanı mahvetmekten zevk alır.
Yalnız bir şeyden hazzederdi: Sessizlik!
Bir aralık güneşin son bir ışık hamlesi fışkırdı, ta o dağın tepesinde tutuşmuş bir orman gibi parladı.
Sayfa 252
Şarkının uçucu güzelliğini kaçırmamak için sahibini görmek istemeyerek dinlerdi.
Sayfa 245
İSTANBUL...
İstanbul tepelerinin üzerinde camilerin birer gümüş miğferle örtülü kocaman başları yükseliyor.
Sayfa 251
İSTANBUL...
Galata yokuşlarının üzerinden kalkmış meraklı bir baş gibi yangın kulesi iri gözleriyle bakıyor.
Sayfa 251