Almanca temelli oryantalistlerin Corpus Coranicum adlı çalışmada Hz. Muhammed'in (s.a.v) tüm Kur'an'ı daha önceki yazılmış olan kıssalardan alıntı yaparak yazabilmesi için okumuş olması gereken eserler: 1) Tevrat ve Memurlar( Antik İbranice ve Keldani dillerinde) En eski Arapça çevirisi MS. 850'lere aittir. 2) İncil ( Antik Yunanca) .En eski Arapça çevirisi MS.896'ya aittir. 3) Hristiyanların Şifahi Rivayetleri ( Ashab-ı Kehf, Süryanice)
4) Adem ile Havva'nın Hayatı kitabı ( Apokrif,Eski Slav dili)
5) Thomas'ın Çocukluk İncili (Kıpti Dilinde)
6) Enok'un Kitabı (Slavic Enoch) Slavca
7)Pseudo-Matta(Apokrif)
8)Petrus'un Kıyamet Kitabı (Kıpti dilinde)
9) Arapça Çocukluk İncili (Kıpti dilinde)
10)Midraş Rabbah (Antik İbranice)
11)Babil Talmudu (İbranice)
12) Midraş (İbranice)
13) Mişna( İbranice)
14) Arda Wiray(Farsça) Bu eserlerin tamamının ilk Arapça tercümesi Hz. Muhammed'den(s.a.v) sonradır. Hz. Muhammed'in(s.a.v) o dönem sadece sayılan eserlerden alıntı yaparak nakilde bulunabilmesi için tam olarak altı dil bilmesi gerekmektedir.
Hristiyanlığın kutsal kitabı İncil ( Yeni Ahit yani yeni antlaşma) 27 ayrı bölüme sahiptir. Kanonik inciller denilen ilk 4 kitap; Matta, Markos, Luka ve Yuhanna, İsa'nın yaptığı mucizeleri, söylediklerini, çarmıha gerilişini ve tekrar dirilip, göğe yükselişini anlatırken, diğer bölümler İsa'nın elçilerinin İsa'nın öğretilerini insanlara aktarmalarını ve Pavlus ile Petrus'un mektuplarından oluşur.
Dili Kur'an gibi şiirsel olmamakla birlikte, Kur'an ve Tevrat'a göre çok daha yalın ve yumuşak bir anlatıma sahiptir. Dünyaya hiçbir; yasa, düzen, kanun getirme anlayışına sahip olmayan İncil, Adem ile Havva'nın işlediği ilk günah ile bozulan Tanrı-İnsan ilişkisine barış getirmeyi hedefler. Bunu da; İsa, kendi canını çarmıhta vererek, insanların günahlarının bedelini kendi kanıyla ödeyerek sağlar.
20. yüzyılda bir dizi dünya savaşı çıkarmak ve üçüncüyü de Müslüman dünyasına karşı başlatmak fikri, 19. yüzyılda, Amerikan İç Savaşı generallerinden biri olan, sonra da İskoç Masonları Büyük Üstadı unvanını alan Albert Pike tarafından geliştirildi. Bu kurgunun son bölümleri bizim dönemimizi ilgilendiriyor olsa da, başlangıcı en azından M.Ö. 6. yüzyıla kadar dayanan bir gizli öğretiyle ilişkilidir. Öğreti, Yahudiliğin içinde gibi görünen ama asıl amacı dünyaya egemen olup, dini ortadan kaldırmak ve Şeytan inancını yerleştirmek olan, Kabala olarak bilinen bir nifak ittifakıyla başlar. Bu Kabalacıların o günden beri amaçları, “Mesihlerini” dünyanın önderi yapmaktır ve İncil’i onların yorumlamasına bakılırsa, bu kişi Davut soyundan olacaktır. O günden beri, beklenen önderleri gelene dek bu sözde soyu korumak için kendi aralarında evlenmişlerdir ve tarihteki pek çok önemli kişi de onların arasındadır. Büyük İskender soyuyla evlenen bir İran hanedanıyla başlarlar. Kral Herod’un (E.n: I. Hirodes veya Büyük Hirodes:
M.Ö. 74-M.Ö. 4. Roma İmparatorluğu tarafından Yahudiye Eyaleti’ne atanan Yahudi Kralı. Birçok insan için, Hirodes hakkında en iyi bilinen şey Matta İncili bölüm 2’de, Yeramya 31:15’ten nakille anlatılan Masumların Katli hikâyesidir) ailesiyle birleşen bu hanedan, Roma İmparatorluğu’nun en önemli gizem okulu olan Mitra’yı oluşturmuş ve dağıtmıştır ve zamanla Hristiyan hareketine katkıda bulunup, Katolik Hristiyanlığını geliştirmiştir.
Dar kapıdan girmeye çabalayın. Çünkü kişiyi yıkıma götüren kapı büyük ve yol geniştir. Bu kapıdan girenler çoktur. Yaşama götüren kapı ise dar, yol da çetindir. Bu yolu bulanlar azdır. ( Matta Luk.13:24)
Beled Suresine dair okurken aklıma Andre Gide'nin şimdilik iki kez okuduğum Dar Kapı isimli kitabı geldi. Daha önce kitaba dair aldığım
Fuat Sevimay
“Son Akşam Yemeği” Kanonik İncil’lerde[1] anlatılan bir olay. “Son Yemek” olarak da biliniyor. Yahudilere özgü Fısıh (Pesah) Bayramı’nın ilk gününde İsa’nın, 12 havarisi ile yemek yediği ve orada “Size doğrusunu söyleyeyim, sizden biri bana ihanet edecek.” diyerek ihaneti haber verdiği bu son yemek, “ihanetin resmi” olarak,