Bu Hancı Hasan yaşlı.
Karısı ondan yaşlı.
Belki de gençtir ama; zavallı o kadar çile çekmiş, dert, iş, yalnızlık, hastalık görmüş ki, neredeyse beli bükülmüş. Sağa sola bakacak, hele ki etrafı silip temizleyecek hali kalmamış.
Sayfa 131Kitabı okuyor
'Derdini dökecek bir dostu olmalı insanın, sargı tutmayan yaralar açmamalı yüreğinde yalnızlık.'
Sayfa 366
Yalnızlık... Bir hapishanenin kalın duvarları gibi sertti bu yalnızlık. Kafanı ne kadar vurursan vur, istediğin kadar haykır ve ağla, kimse senin yardımına gelmiyordu. Mavi gökyüzünün ve altın rengi kumların ötesinde, balta girmemiş ormanların, yılanların ve fillerin gerisinde, su kenarlarında türküler söyleyen ve çalışan, ateş yakan ve topraktan çanak, çömlek yapan insanların, ateş dolu kadınların koskoca yıldızların ışığında çırılçıplak uyuduğunu hissediyordum. Yüreği hiç durmadan atan bu dünya beni nasıl karşılardı? Bir dost, ya da bir düşman gibi mi?
Şimdi bir derin mavide akşam oluyor
Gök mavi deniz mavi
Mor dağlar yeşil ağaçlar mavi
Bozuk düzen mavi gecelerden sesleniyorum sana
Ne opera aryaları
Ne beşinci senfonisi Beethoven'ın
Bir yalnızlık marşıdır çalınıyor uzakta
Gün ışığı arkamızda kaldı bak
Tanyerinde unuttuk gözlerimizi
Gel artık
Hayata yeniden başlayalım
Gel artık
Bu mavilerde kimseler görmez bizi
Sayfa 18 - Kader Kapıyı Çalıyor
/
(Andante)Kitabı okuyor
Yalnızlık çekmektense tek başına olmak çok daha iyi görünürdü gözüne.
Sayfa 158 - Sel YayıncılıkKitabı okudu
Ben ona sıkıntılı güz günlerinde
Yedi renkli yaz yağmurları dilemiştim
Kırmak istememiştim duygu filizlerini.
Büyük bir ustalıkla susturup içimdeki uğultuyu
Rüzgarımı olanca yumuşaklığıyla salmıştım üzerine
İncinmesin diye tek acıyı bile ters yüz eden
incelikli bir gülümsemeyle yüzümde.
Ben ona gittikçe soğuyan zamanlarda
Sıcacık bir sığınak
…daha dün gece, bugün yine ölüm ensemde karşılıyorum güneşi. Titriyor avuç içimde yalnızlık, tutuşuyor yüreğimin içinde biriktirdiğim serserilikler...
Sayfa 117
Sessizlik, insanın sırtına kaç ton yalnızlık birikince başlar?...
Sayfa 72
İşte şu yağmurlar, işte şu balkon, işte ben
İşte şu begonya, işte yalnızlık
İşte su damlacıkları, alnımda, kollarımda
İşte yok oluşumdan doğan kent
Hiçbir yere taşınıyorum, kendime sızıyorum yalnız
Ben dediğim koskocaman bir oyuk
Koltuğun üstünde, aynadaki yansıda
Bir oyuk! sofada, mutfakta, yatağımda
Yaşamayı tersinden kolluyorum sanki
Yetişip
Deniz, uçsuz bucaksız koca bir yalnızlık... Dizginlenemeyecek kadar özgürlük, sonsuz bir huzur kadar mavi, "hangi rüyanın gerçeği" olduğunu bilemeyeceğimiz kadar gizemli...
Sait Faik Abasıyanık
III
Sen buzul mavi, sen kaç yılın aynalı dolapları.
Kırılan bardaklar elbiselerin ve çocuklar
Lekesiz gözleriyle ne kadar maviyse o kadar hiç konuşmadıkları
Sen buzul, sen devamlı, sen...
Yaklaş bana, kimse hiçbir yere dokunmasın
Bana sessizlik et, düğümle saçlarımı
Çözülsün bu kartopları, gece yanan fırınlar, içimin sayıları
Aktı kanım biraz, kimse hiçbir şey söylemesin
Kimse artık hiçbir şey söylemesin
Bana yalnızlık et, birleştir yalnızları
Sen buzul, sen devamlı, sen..
Sen kaç yılın aynalı dolapları.
insan doğmak, somutlanmasıydı görevin:
sevmek ve sevilmek gücü
işitmek gücü
görmek ve söylemek gücü
üzülmek ve sevinmek gücü
yüreğin genişliğince gülmek gücü ve canın çırasıyla
ağlamak gücü
gururla boynunu dimdik tutma gücü alçakgönüllülüğün
görkemli zirvesinde
emaneti omuzlarında taşımanın ulu gücü
ve yalnızlığa katlanmanın hüzünlü gücü
yalnızlık
yalnızlık
çırılçıplak yalnızlık.
insan,
görevin çetinliğidir.
“O da inanmadı…” diye içini çekti Tuna. “Hiçkimse inanmıyor bana… Tanrım, dünyadaki en büyük yalnızlık buymuş meğer!”
Sayfa 165Kitabı okudu
