Anılar biçim olarak değişmeyebilir, ama yıllar boyu önemlerinin vurgulanması onlara korkunç boyutlar kazandırabilir. Terk edilmenin yarattığı soğuğu, parmaklıkları ve yalnızlığı sık sık aklına getirirsen, her seferinde, içinin derinliklerinden, sana “Görüyor musun? Gene de yaşam böyle işte” diyecektir bu deneyim.
Kanın çok uzaklara gitmesini istemediğini söyledi. Alıyor musunuz, o kendince aslında intihara kalkışmadığının, yalnızca yardım çağrısında bulunduğunun bilincindeydi. Suskun ve şaşkın bir insanın çağrısıydı bu. Bir apartmanda oturuyorsunuz, pencerelerinizden çok daha çabuk ve kesin bir biçimde ölüme ulasilabilirdi, ama o böyle- ve kendisi gibi sizin de uykunuzun hafif olduğunu biliyordu.
İnsan dedesinden ve ninesinden, ne öksüz, ne yetim, ne de dul kalır. Onları uzun yolun bir yerinde doğallıkla, dalgınlıkla, sanki bir şemsiye unutur gibi bırakırız.