.. koğuşun dibindeki duvara sırtını dayamış, diğer uçtaki kapıya umutsuzca bakıyordu. Şimdi çok uzakta kalmış görünen günün birinde oradan içeri girmişlerdi ama şimdi o kapı insanı hiçbir yere götürmüyordu.
Hüseyin Mardin'den ayrıldıktan yaklaşık iki ay sonra Amerika'da, kaldırıldığı hastanenin acil servisinde can verirken ağzından zar zor dökülen son cümle, "Ben bir insandım" olmuş.
“Evet, kendisine acınılmasını istiyordu, onun merhamete ihtiyacı vardı. Ta kalbinde bir şey ona kendisini çekerek saçlarını gözyaşlarıyla ıslatacak sevecen bir kalp aratıyordu. O şefkat kalbi, o cömertlik sinesi kimin olabilirdi? Bunu tayin edemiyordu fakat biliyordu ki o, gözyaşları, o derin bir rahmet membaından saçlarına akacak sıcak yaşlar, kalbinin, biçare yaralı kalbinin, yaralarını yıkayacak, zehirlerini temizleyecek ve yalnız o vakit işte kendisini mahveden bu müthiş, bu ciğerlerini kavuran hummadan iyileşecek.”