Mazlum
Mazlum
@mazlum99
Respice finem
Üni
1999
23 reader point
Joined on November 2020
Okuma Hedefleri
Halil Cibran'ın okuduğum ilk kitabıydı. Kitaptan alıntı paylaşmaya kalkmayın çünkü kitabın kendisi bir alıntı desem abartmış olmam sanırım :) Sayfa ilerleyemiyordum nerdeyse alıntı paylaşmaktan. Bu yüzden ilk sayfalardan sonra alıntı paylaşmayı bıraktım. Kitap 54 sayfa ama ancak bu kadar doldurulabilirdi. Boş bir günüm olduğunda bu kitabı tekrar okuyacağım ve o günü sadece bu kitaba ayırıp üzerinde daha çok düşüneceğim. İnanıyorum ki anlayarak okunduğunda insana çok şey katacaktır.
68 sayfalık bir kitap bir insanı ancak bu kadar etkileyebilirdi. Oldukça sürükleyiciydi. Çehov bizi altıncı koğuşun içine bırakıveriyor ve hikaye bittikten sonra da ordan çıkamıyoruz.
Bu yaptığım ilk kitap yorumu. Umarım becerebilmişimdir bu işi, iyi okumalar :)
.
.
Bu kitap, sıradan bir adamın kafasında bir düşünceyle başlayıp, Sibirya'da kürek mahkumluğuna kadar uzanan acı dolu bir yaşam hikayesi desek yanlış olmaz sanırım. Başkahramanımız Raskolnikov'un işlediği suçtan sonra girdiği psikolojinin etkisiyle hayatında birçok değişiklik oldu. Bazen hastalandı, bazen aklını kaçıracak duruma kadar geldi, ailesi ve yakınları ile ilişkileri zedelendi. Yine de etrafında dostları olmasına rağmen hayatta içindeki sır ile tek başına ve yalnızdı o. Kendisi gibi günahkar olan ve kendisinin ruh eşi olarak gördüğü Sonya belki de onu hayatta tutan tek şeydi, onun her şeyiydi. Öte yandan hikayedeki betimlemelerin çok iyi yapıldığını söylemeden geçemeyeceğim, resmen bizi Petersburg'a götürmüş kadar oldu Dostoyevski. Raskolnikov'un tabut gibi olan odasındaki boğuculuğu, Petersburg'un bunaltıcı havasını, tozlu yollarını, pis birahanelerini net şekilde hissettirdi bize bu kitap. Herkesin kendinden bir parça bulabileceği bir karakterdi o. Öte yandan kitabın son sayfalarındaki Raskolnikov'un Sonya ile birlikte güneşli havada, sanki müzik sesinin geldiği duyulan ırmağın diğer tarafındaki bozkırı, küçük siyah göçebe çadırlarını, gerçek özgürlüğü izledikleri sahneye gerçekten bayıldım. Bu etkileyici sahneden sonra Raskolnikov o eski, hasta, acı çeken, intihar eşiğindeki Raskolnikov değildi. Değişmişti. O kadar acıya, kötü yaşanmışlıklara rağmen yaşamaya değer bir hayat vardı hâlâ onun için...
