Pazar şarkısı 23 Mart
youtu.be/uqIEiUv1bVQ?si=...
Melike Demirağ
Haydi canım sende 🎶👌❤
Heyyy heyy hey hey heyyy heyy hey hey
İnsan,Militan ve Sanatçı
Şehirde şansımı deneyeceğim dedim.Benim hayattımın değişmesin
de çok önemli nokta.Melike Demirağ
ın babasının film şirketinde,Adana’da iş buldum.Köy köy şehir şehir dolaş tım;film dağıtıcısı olarak.Daha öncede sinemaya düşkünlüğüm vardı.Gezide çeşitli işler yapan insanlar görüyorsun.Bu sende ufuk genişlemesi yaratıyor.Babamın davası nedeniyle herkes beni koruyor.
Kadınlar kızlar koruyor.Sıcaklıkla karşılaşıyorsun.
Melike Demirağ Almanya’daydı. 1991’de Şanar Yurdatapan’la birlikte döndüğünde artık “Şimdi İstanbul’da Olmak Vardı” gibi kamuoyunu kısa süre “oyalayan” birkaç şarkı dışında varlık gösteremedi. Âşık İhsani, İstanbul'da tamamen yalnız kaldı ve neredeyse “unutuldu”. Âşık Mahsuni şarkıları İbrahim Tatlıses'e kalmıştı. Tatlıses kaşların arasına yenilen domdom kurşunuyla insanları oynatmayı başardı.
12 Eylül 1980’den önce, halka malolmuş politik müzisyenler vardı. Cem Karaca, Melike Demirağ, Timur Selçuk gibi birçok müzisyen devrimci şarkılar söylüyordu ve gündemdeydi. 12 Eylül 1980'le birlikte Türkiye'de politik pop yapan isimlerin çok önemli bir bölümü ya yurtdışına gitti ya da hapse girdi. 80'lerin başına politik müzik adına dinlenenler ise el altında gezen Zülfü Livaneli ve Cem Karaca gibi “eskilerin” kasetleriydi. Ancak kısa sürede bu isimlerin hiçbirinin politikayla “eskisi gibi” bir ilgisi kalmadı. Zülfü Livaneli, sokaktan ve devrimci kimliğinden uzaklaşarak, pop müziğe başladı ve büyük gazetelerin birinin plazasına yerleşerek köşesinde “yükselen değerler”e takılmayı tercih etti. Politik çalışmalarını ise eski SHP saflarında sürdürdü. İstanbul belediye başkanlığı seçimlerine adaylığını koydu, ancak başarılı olamadı. Müziğinde ise sadece “duyarlı” müzisyen görüntüsüyle yetindi.
Yılmaz Güney'in 1974'te çevirdiği Arkadaş filminde bir kitapçı sahnesi vardır. Yılmaz Güney, Melike Demirağ'a okumasını tavsiye ederek bir şiir kitabı verir: Hasretinden Prangalar Eskittim. Bu sahne belki de kitap için yapılan tek reklam olarak kabul edilebilir.
