“Yaşamın ilk çabası kabuk oluşturmaktır”
Gaston Bachelard, Mekanın Poetikası
Kadın olmak ne güzel. Hayatın yeşerdiği toprak olmak.
Sen ne kadar kaçsan da, ıskalasan da, görmezden de gelsen, kafanı kuma da gömsen, kalbine kilit de vursan, hayatın sana bir diyeceği varsa, sinsi sinsi bekliyor sırasını, yıllarca. Öyle sabırlı. Öyle fil hafızalı, öyle unutmuyor hayat. Sen sabaha kadar unuttum diye sağalt ruhunu. Gömdüm san. Defter kapanmayınca kapanmıyor.
Sayfa 100 - İletişim YayınlarıKitabı okuyor
İnsan kabuklu böcek gibi bir şey. Baktı dışarısıyla baş edemiyor, kaçıveriyor içeri.
Sayfa 100 - İletişim YayınlarıKitabı okuyor
mutlu olmak varken neden normal olasın ki? değil mi handan?
Normal miydi yaşadığı hayat? Ne diyebilirdim ki, mutlu görünüyordu.
Bir kayaya aşık olabilir mi insan? Olabilir. Bir ağaca sarılabilir. Bir taşı yanağından öpebilir. Bir derenin koynuna girebilir. Bir dağın elinden tutup uykuya dalabilir.
Öyle olacağını hissediyorduk. Sadece hissetmek o an için ikimize de yetiyordu.
Sayfa 99
Fırtına dinmiş, deniz bizi eski bir kıyıya vurmuştu. İkimiz de hala yaşıyorduk, sadece bir süre nefesimizi tutmamız gerekmişti.
Sayfa 98
Gönül boşken de güzel. Oh, mis, eşyasız ev gibi. Koştur dur. Ferah, sakin.
Sayfa 38Kitabı okuyor
Geçmiş artık çok uzaktı. Gelecek ise ne kokusu ne şekli belli, manadan yoksun bir yerdi.
Sayfa 94