__
Sabahın dördü.
Belki geçenindir,
Kim bilir?
Lambaları söndü
Sönecek şehrimin.
Ve ruhumun feri
Çoktan.
Âdettendir,
Herkesten önce uyanır acılarım
Kahrım onlardan da önce belki
Uyanır ve uyandırırlar beni.
Sağ olsunlar,
Oysa yetişecek bir yerim yok,
Sabahın köründe.
Sadece
İçimden kopar
Ve dikilirler karşıma.
Uyku nedir bilmez gözlerim.
Saatlerce bakışırız.
Delireceğim.
__
__
"Aşk, sen ve benin yok oluşu; bizin doğuşudur. Aşk, sen ve benin erimesi ve bir daha asla ayrıştırılamayacak şekilde birbirine karışmasıdır. Ve işin garibi, aşk tüm tanımlardan fazladır ama asla eksik değildir."
__
İçimde bir kurbanlık koyun büyüttüm ben yıllarca. Ne kesmeyi ne sevmeyi becerebildim. Kendim için üzülmeye itirazım yok ama acımadan merhamet edebilir miyim?