merve
@mervepekaydin
Bahçeşehir Üniversitesi
31 Mayıs 1999
96 okur puanı
Ekim 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Sabitlenmiş gönderi
Bize düşen sızlanmak değil, payımıza düşeni kabul edip yaşamaya çalışmak. Başımıza gelen türlü musibetler sonrasında kendimize: "Bu musibetten ne öğrendim?" sorusunu sormak. Pes etmenin, ilk yumrukla ringe havlu atmanın, vazgeçmenin, geri dönmenin en kolay ve faydasız yol olduğunu akılda tutmak. Bu sayede ne zaman vazgeçeceğimizi tecrübeyle öğrenmek, kendimizi ve vaktimizi hak etmeyen kişilerde, yerlerde tüketmemek ve yeniden devam etmek. Belki yorgun, belki çaresiz, belki parçalanmış, belki de umutsuz ve yarım kalmış bir şekilde devam etmek.
Okur Takip Önerileri
Ölüm her yerde.
Varlığı canımı sıkıyor,
Beni yakalıyor; yönetiyor.
Istırapla feryat ediyorum.
Hayatıma devam ederken.
Yok oluş her geçen gün yaklaşıyor.
Geride iz bırakmaya çalışıyorum
Öncelikli olarak insan dünyaya kattıklarıyla, verdikleriyle bir ferahlık ve anlam kazanır. Ortaya koyduğu eserler, değerler ve hatta muhabbetler insana bir anlam duygusu bahşeder. İkinci olarak ise dünyanın bize verdikleri hayatımızın anlamını belirler. İnsan; ait olduğu ailesi, arkadaşları ve yurduyla, memleketiyle bir anlam kazanır. Hayatı anlamlandırmanın üçüncü yolu ise kaderi sevmek ve ona rıza göstermektir. Yaşadığı her ne olursa olsun başına gelenleri kabullenmek, yazgısıyla kavgaya tutuşmadan hayatla yüzleşmek insanın anlam coğrafyasını genişleterek ona yeni kapılar açar, varoluşsal boşluğu kapatır ve çözümler.
Günlük hayattaki her şeyin temel vasfı, hiçlik ya da boşluktur.
İnsan dünyanın ağrıyan yeridir çünkü bir ağrıyla dünyaya gelmiştir ve gözünü açar açmaz başına gelen ilk eylem ayrılıktır.
Oysa dünya büyük bir sır dedik, her eylemin, her oluşun ve her duygunun kendine has bir zamanı ve mekânı vardır.
Acı oldukça yaşamaya, savaşmaya ve mücadele etmeye devam ederiz. Yeter ki acının bize ne söylediğini dinleyelim.
Dilsiz acılar hep kalpte açılır, ruhun derinliklerinde.
Sahip olmakla ve zapt etmekle övündüğümüz dünya aslında bize ait değil ve aslında insan bu dünya karşısında çaresiz.
İnsan bu çaresizliği ve savunmasızlığı en çok doğal afetlerden sonra hisseder. Elinden hiçbir şey gelmez, hissettiği tek şey korkudur, sevdiklerinin ve kendinin can güvenliğinin zedelenmesine dair korku. Yaşamış olduğu çaresizlik, acziyet ve kayıplar, nihayetinde acıyı doğurur ve bu acı insanın özüdür, en saf halidir.